O cineasta monfortino Dani de la Torre presentou este domingo no Festival de Málaga a súa longametraxe máis persoal e sensible, Live is life, un filme rodado dean a Ribeira Sacra que é relato idealizado da amizade e do amor á familia, que se nutre das súas propias experiencias no que quizá fose "o último verán da súa adolescencia".
De la Torre compareceu tras a proxección da cinta nunha rolda de prensa acompañado do elenco da cinta, cinco mozos debutantes que levan o peso da historia: Adrián Baena, Juan del Pozo, David Rodríguez, Javier Casellas e Raúl del Pozo.
A historia comeza en Barcelona, cando Rodri (Baena) foxe duns matóns da súa clase aos que esquiva nunha atlética persecución que acaba no taxi do seu pai que, coa súa familia dentro, espérao para viaxar á Ribeira Sacra -onde se rodou a cinta-, onde veranea cos seus avós. é o verán 1985 pero, a diferenza doutros anos, os seus amigos enfróntanse a problemas moito mais graves: o pai de Suso (Rodríguez) sufriu un accidente laboral e está en coma, e un dos seus amigos xemelgos, Álvaro (Juan del Pozo) está moito peor do cancro que padece.
Pero De la Torre, arrebatado por un guion moito máis "intenso" do que é el, escrito polo seu amigo Albert Espiñenta, segundo recalcou, déixase levar e compón unha homenaxe á inocencia e idealiza esa amizade de raparigos unidos por un lugar máxico, o bellísimo paisaxe galega que funciona como un personaxe máis.
"Cando eu era pequeno eramos máis ariscos, non mostrabamos tanto os sentimentos, pero cando algo pasaba, iamos todos a un tempo", recordou o director, que adornou cada plano cun recordo dos oitenta: un mádelman, un bolly-cao, panteras rosas, petardos, cromos ou bicicletas e motos que se usan sen casco.
"Era o 'non sentir o perigo de cerca', que só se vive a esas idades", apuntou; non ter teléfonos móbiles, senón funcionar só coas "necesarias relacións cos que ían ao pobo: impactábame de pequeno ver a rapaces que manexaban un tractor con 12 ou 13 anos; mozos con cargas de adulto que agora nos chocan, porque os pais de agora parece que os apartan das verdadeiras responsabilidades".
Ese verán queren facer algo especial; é a noite de San Xoán e queren acampar xuntos para recoller unha flor cuxa savia din no pobo que cura todos os males. No medio de tan bucólica historia, os mozos son machucados polos "malotes" da localidade e atópanse cun bebé orfo dunha nai yonki.
Aínda que De la Torre precisou que Live is life (o título e banda sonora da cinta da canción de Opus) non é cine social, hai acoso, cancro, droga que se mostran sen dor, sen sufrimento, unicamente como proposta da contorna dunha época que "fai xa 40 anos que pasou", agregou o cineasta.
A película está sobrecargada de emotividade, en parte polo guion pero tamén pola propia natureza dunha cuadrilla de quinceañeiros das oitenta "virxes" de tecnoloxías, teléfonos móbiles, xogos en rede e pletóricos de hormonas e de ganas de dar os seus primeiros bicos.
E a enfermidade e a morte, como realidades coas que hai que convivir, tampouco podía De la Torre contalas doutra forma: mentres preparaba o proxecto, a súa nai enfermou e morreu de cancro. Foi ela quen lle dixo que fixese esta película e "se deixase de tiros", dixo entre risas o director de O descoñecido (2015) e A sombra da lei (2018).
"Foi máxico acordarme dela todos os días, volver á miña terra. Estou orgulloso deste traballo e, por primeira vez, non estou tan pendente do que digan", apostilou. Os actores, rapaces da xeración Z, aseguraron que facer a película abriulles os ollos ao pracer da compañía, de gozar da natureza, "pasear e botarse unhas risas" en lugar de meter a cabeza na tableta, sinalou Casellas, Garriga, o personaxe co que máis se identifica Da Torre. A cinta, que contou cunha achega de 100.000 euros da Deputación de Lugo, chegará ás salas o 13 de agosto.
