Ron Carter (Michigan, 1937) actuou no Festival de Jazz de Lugo en 2004. Transcorridos 15 anos e 18 discos volverá facelo este 14 de novembro no mesmo marco, no mesmo escenario e na mesma semana do mesmo mes. O contrabaixista acompañou a Miles Davis, Thelonious Monk, Wes Montgomery, Cannonball Adderley e toda o resto de figuras que un podería ver na cúpula celeste do jazz.
Soamente non deixou de tocar en estudos desde entón. Ten 82 anos. A cabeza mantén o seu fluxo, cada vez mellor canalizado; os dedos son menos áxiles,pero responden a cada nota. Ducia e media de álbums en tres lustros son unha parte do universo cando o nome de Ron Carter figura en 2.228 créditos de discos, cunha media de 38 por ano.
A primeira vez, en 1960, miraba coa mesma serenidade que agora, pero tiña 23 anos. A súa barba era tan negra como a súa pel. Divertíalle darse un aire europeo, adornarse cun sombrerito estampado en tartán escocés e unha pipa con forma de saxofón como as que estaban na colección de George Simenon, debedor de Conan Doyle.
Compartiu escena con Miles Davis e Thelonious Monk
Desde hai décadas encheu o seu armario de traxes escuros, tan sobrios como elocuentes. Carter recorda antes de cada actuación que o negro foi a súa condena e salvación. En 1955, con 18 anos, gañouse unha bolsa con pulso e con esforzo. O director ruso expatriado Leopold Stokowski elixiuno para a Orquestra Filarmónica de Rochester. "Logo dun ensaio, Stokowski achegóuseme e díxome que lle encantaría terme na súa orquestra, pero que era improbable porque eu non tiña a cor correcta", conta. Sobre o escenario viste sempre a cor correcta.
A súa seriedade e a súa precisión levárono a participar en dous milleiros de rexistros, como líder ou como acompañante doutro. Esa laboriosidade foi recoñecida en 2015 polo libro Guinness —o notariado das vaidades—. Está destacado como o baixista de jazz que máis gravou na historia.
Carter viña facendo xiras en trío —xunto a un pianista e a un guitarrista—, aínda que para a actual ampliou a cuarteto ao incorporar unha batería para dar solidez ao directo.
Ron Carter segue no bop, habitualmente innovando e sempre remiso a desaparecer como fixo aquela Laura Palmer para a que gravou a banda sonora da serie Twin Peaks.
