A cineasta Isabel Coixet rescatará, no seu próximo documental, a crise do Prestige e a marea negra nas costas galegas, ao cumprirse dez anos do desastre ecolóxico e nun momento en que a directora catalá cre que "persoas que cometeron entón erros volven estar no Goberno".
A recente gañadora do premio Goya ao mellor documental reafirma con este proxecto a súa confianza neste xénero e na temática ambiental, que explorou en 2011 co seu traballo Aral, the lost sea, que se estrea hoxe en Estados Unidos. O documental sobre a desertización do mar de Aral chega ás pantallas de Washington dentro da vixésima edición do Festival de Cine Ambiental e da man do programa cultural da Embaixada española en EEUU, Spain Arts & Culture.
A directora barcelonesa explica, nunha entrevista con Efe, que a progresiva desaparición deste mar entre Kazajistán e Usbequistán é "unha conxunción de problemas ambientais e de erros políticos", xa que, detrás do desastre ecolóxico, latexaba a decisión de desviar dous ríos e primar o cultivo do algodón.
Agora roda o seu novo proxecto en Galicia sen renunciar ao xénero documental nin á temática ambiental, que a cineasta considera estreitamente vinculada á xestión dos gobernos. "É unha historia sobre os voluntarios do Prestige, pero é imposible falar diso sen relatar os erros políticos de afastar o barco da costa sen escoitar voces con experiencia e sentido común que dicían que debía achegarse", alega Coixet. "As cousas deben recordarse", explicou, e para iso atopou no xénero documental unha forma de estar "en contacto coa realidade sen toda a artificialidad que implica unha gran rodaxe".
A autora de filmes de ficción como A miña vida sen min confía en que, a través do documental, poderá "incorporar todo o que a sociedade está a vivir, o fin do Estado do benestar e de cousas que se daban por feito ata agora".
Coixet di desentenderse de certas críticas do sector cinematográfico ao seu recente premio Goya polo documental Escoitando ao xuíz Garzón, unha produción en branco e negro baseada na entrevista do escritor Manuel Rivas ao ex maxistrado da Audiencia Nacional. Ás voces que cualifican o galardón de politizado, Coixet responde: "Pode gustar o que fas ou non, pero penso que non caben dúbidas sobre unha figura coa influencia universal de Baltasar Garzón, que ten o respecto de moitísima xente, respectado por xuristas de todo o mundo".
Aral, the lost sexa é unha cinta austera e sufrida que se aproxima a ese mar asiático convertido en deserto, que perdeu a súa auga nunha distancia equivalente ao traxecto de Barcelona a Mallorca. "A sensación era estar nun gran cemiterio", explica ao recordar a rodaxe entre quilómetros de terra e esqueletos de barcos no medio dun deserto que foi mar.
A pesar das súas recentes andainas no documental, Coixet conta que ten acabados tres guións de ficción e todo apunta que o máis inmediato é o ambientado na cidade británica de Cardiff e titularase Panda eyes (Ollos de panda).
De momento, en Galicia, esta semana entrevistou a un asiático que chegou a España para facer de voluntario na crise do Prestige de 2002 e quedou a vivir no país. É, como o mar de Aral, de Usbequistán: casualidades con puntos en común, opina Coixet.
