Veu a dar a coñecer a súa última novela e díxoo ben claro: "Eu son de aldea". Rosario Regueira Cereijo (Taboada, 1959) presentou en Lugo Retrato de ida e volta (Toxosoutos), un texto narrativo no que conta a volta de Lucía á Baiuca, a aldea da súa avoa, Vitoria, de onde anos atrás fuxiu tras ter unha filla de solteira. O evento, celebrado en Trama, formou parte da Axenda Cultural de Librarías de Galicia.
O reencontro de Lucía coas súas orixes e co rural, despois de nacer e criarse na cidade, vén a ser o reencontro doutros moitos galegos que, anos despois, quixeron voltar tamén ás raíces familiares en busca da súa identidade. A autora declarou a súa orixe rural e contou, para o público que asistiu á representación, a súa historia persoal de volta á aldea hai 30 anos para criar os seus fillos. Un regreso que tampouco resultou tan idílico como nolo pintan.
"Decateime de que faltan servizos nas aldeas. Ou dispós dun coche ou os teus fillos non van a actividades extraescolares, nin ti podes ir á compra. Non hai sumidoiros, non hai traída de auga potable. O outro día fun a Ourense e vin, na viaxe, que as aldeas están ermas agora. Este país está ermo e hai que poñelo a producir. Mentres isto non se faga, non estou de acordo coa idea de volver ao rural", afirmou a escritora.
A súa novela vai dese reencontro coa aldea pero no caso da protagonista foi para quedar e facer rexurdir a vella cantina familiar. Unhas cartas atopadas no faiado desvelaron moitos segredos de familia nos que a misoxinia e os prexuízos sexistas contra as mulleres facían aparición. Algo que aínda non desapareceu, segundo expuxo Rosario Regueira.
A novelista estivo acompañada da artista multifacética Luz Darriba, quen definiu o texto como "unha reviravolta no tempo". "Nesas cousas que Lucía atopa no faiado da cantina dos seus bisavós agochábanse malas historias, historias que lles pasan ás mulleres. Esta é unha novela que fala da memoria e da identidade, dun pasado que non foi resolto e é tamén un convite para que as aldeas comecen a revivir con xente nova", apuntou Luz Darriba.
Unha identidade, por certo, non exenta dunha necesidade de xustiza. Tanto neste caso como noutros. "Porque —defendeu Luz Darriba— os ósos berran e non importa o tempo que pase".
