Formado na Escola Central Superior de Belas Artes de San Fernando de Madrid, Ángel González Doreste —un dos fillos do poeta, escritor e debuxante lucense Ángel Johán
O artista nacera en Las Palmas de Gran Canaria en 1933, onde o seu pai chegou en 1929 como funcionario de Correos e onde foi condenado a 30 anos (tras unha revisión do caso queda reducida a 4) por enviar unha telegrama ao Goberno da República informando da rebelión das tropas franquistas en Marrocos e da presenza de Francisco Franco nas Palmas.
Ese foi o motivo de que Ángel González Doreste viñese ao mundo nas illas Canarias, aínda que chegou a Galicia coa súa familia en 1948 a bordo do vapor Escolano. Na cidade amurallada viviu cos seus pais e os seus outros tres irmáns —Juan Antonio, Carmen e Jacinto— ata 1952, ano no que preparou o seu ingreso en Belas Artes grazas a unha bolsa da Deputación de Lugo.
Unha década despois, concretamente, en 1959, realiza a primeira exposición individual no Museo Canario das Palmas. Entre 1960 e 1963 viaxa a París para seguir os seus estudos e á súa volta trasládase a Cantabria, onde residiu ata o seu falecemento.
En Santoña descobre o realismo, que se revela para Doreste como unha emoción. "No intento por atrapar o mundo real prodúcese unha poesía moi grande", afirma. O seu xeito de pintar vólvese minuciosa, buscando cada engurra das rocas —"que é o que pinto con maior deleite", confesa—, e delineando as liñas das praias, paisaxes omnipresentes na súa obra.
"Supoño que é un tema recorrente pola infancia; nacín na praia das Canteiras, aínda que tería que ir a un psicólogo para pescudalo, e xa son maior para iso", dixo nunha entrevista a Nieves Neira en El Progreso con motivo da retrospectiva que o Museo Provincial lle dedicou en 2008. Unha exposición que el cualificou de "testamento", composta por retratos, autorretratos ou bodegóns.
