Empezou actuando en salas de Santiago, mudouse a Madrid para perseguir o seu soño e non desistiu nin cando só podía compartir a súa arte no metro. Pasaron uns anos desde entón e Andrés Suárez (Ferrol, 1983) converteuse nun dos cantautores máis coñecidos a nivel nacional. A súa voz, as súas letras e a súa guitarra chegan á alma de pequenos e maiores, de homes e mulleres. Contesta a Diario de Pontevedra por teléfono desde o seu fogar no norte, tomándose unas merecidas vacacións "coa familia, os amigos e comendo polbo todo o día".
Tocou no Náutico de San Vicente do Mar en acústico e co bandón, cal é o seu formato preferido de concerto?
Depende. Cando fago unha xira con banda quero estar en acústico. E cando a fago en acústico, o que me apetece é a banda. Ofrecerlle ao público os dous formatos creo que é un acerto. Eu son o mesmo, a mesma música e a mesma esencia.
O venres actúa nas festas de Ferrol, en casa. É o primeiro concerto destas dimensións alí?
Hai moita polémica con isto porque me dicían os de alí que por que non tocaba en casa. E o motivo é moi sinxelo: non é que non queira tocar, é que non me chamaron. A última vez que estiven alí nunha gran praza foi con Javier Ruibal hai oito anos, que foi cando me chamou o goberno de quenda. Logo non me chamaron, xa que logo non toquei. Agora volvéronme chamar e é unha honra tocar nas festas da miña cidade.
Sentirase diferente tocar en casa...
Tanto no Náutico como en Ferrol eu síntome como en casa, pola xente e os anos que levo. E é unha responsabilidade da hostia porque estás cos teus, están os teus amigos e a túa familia e acolloa un pouco. Iso si, tratarei de facelo como un concerto normal.
Desde o Fonte Sequelo, o Sónar, o metro de Madrid... ata auditorios cheos, esgotando entradas días antes. Como se afronta iso?
Eu son o mesmo, fago exactamente o mesmo. O que cambiou é o público, o aforamento é máis grande, pero non as miñas ganas de cantar, a miña ilusión pola música, a miña paixón, o meu xeito de escribir e de tocar... Hai xente que asocia que se vén máis xente cambias, pero eu son exactamente igual. A xente decidiu vir máis e eu encantado de que así sexa.
Con todo, non hai nada como a proximidade dos pequenos pubs...
Tocar para un aforamento grande é unha marabilla, ver como grita a xente, como canta contigo... Outra cousa son as salas pequenas, coa mirada do público, o respecto, o silencio que hai na sala, a pouca luz... Iso é marabilloso tamén, como máis bohemio. Eu creo que se poden facer ambas as cousas e así o estou facendo nesta xira. O Náutico é un termo medio, o primeiro día cun aforamento máis pequeno e o segundo coa banda.
Nunca sobe a un escenario, canta as súas cancións e se vai. Nos seus concertos abre a alma ao público.
Trato de deixarme ata o último trazo de voz e quedarme sen voz, sen forzas e sen corpo. Intento deixalo todo aí arriba e iso é o importante. Se che dá igual o teu traballo e te sobes con pasividade, a xente vaise a cansar e vaise ir. Eu amo o meu traballo e teño moitas ganas de cantar e de subirme aí, polo que canto dando dúas horas e media do mellor que teño.
Pódese dicir que o seu anterior disco, Moraima, foi o que o catapultou ao éxito que está a vivir agora. Cales foron os ingredientes para conseguilo?
Non teño nin puta idea. De feito, se o soubese non estaría tan feliz porque se tes a fórmula de algo, perdíchelo todo. Fixen un disco que quería moito, igual que quero a este, e de súpeto funcionou. O motivo? Non o sei, creo que o fixemos sen pensar, con amor e facendo o que me daba a real gana. Facer o que queres ao final é a fórmula que funciona porque a xente ve que é sincero.
Moita xente tiña medo de que neste novo disco, da man de Sony Music, perdésese a esencia de Andrés. Que lles diría?
Diríalle á xente que me segue desde Moraima que ese disco está gravado con outra multinacional que se chama EMI (risas). Quero dicir, a xente que di que como asino con Sony, que que capullo, que cretino... Coñecéronme por outra. A min ninguén me cortou o pelo, ninguén me dixo qué teño que escribir... Sony non intercedeu no disco, chegaron ao estudo o último día e dixeron "Flípame. Adiante". O disco é de Alfonso Pérez, Peter Walsh e meu, polo que non teño nada que dicir. Quedo co agarimo, non me importan os comentarios máis aló.
Cal é a súa pequena historia preferida?
A miña pequena historia preferida é aquela en a que se cumpren os soños a base de traballo. O da sorte pode influír, pero eu creo que se podes soñalo, podes facelo. Polo tanto, ponte a currar e cre en ti, e a aquel que che diga que non vales mándao a tomar por saco. Esas son as pequenas historias que prefiro. A miña historia é a dun galego que vai de casa a tocar ao metro, tivo as súas dificultades, currou e, ao final, saíu ben. E hai moitísimos exemplos en calquera traballo e, se o persegues, pódelo conseguir.
