O ambiente enrarecido e de crispación que se respira no salón dos plenos do Pazo de San Marcos tradúcese nunhas sesións que tanto polo ton como polo contido afástanse cada vez máis dos intereses dos cidadáns.
Moi posiblemente o único que realmente una aos deputados da corporación é que todos coinciden na súa infinita capacidade para aburrir. Tanto ao próximo como a eles mesmos. E senón que lles pregunten aos eventuais espectadores que por unha ou outra razón acoden a algunha destas sesións.
Este martes, estiveron no pleno pais dos alumnos de Portomarín e veciños do Incio. É de supor que as súas expectativas ao regresar a casa era irse cun compromiso ou unha solución para os seus problemas. É dicir, que os fillos duns non teñan que pasar o resto do ano escolar agrupados de tres en tres cursos e que os outros vexan por fin como se executa a rehabilitación da Casona, tras varios exercicios nos que a pesar de ter consignación orzamentaria nunca se moveu un ladrillo. A sensación é que todos se foron coas mans baleiras.
Aos deputados provinciais o que lles importa non é buscar a solución, senón culpar do problema ao que se senta enfronte. E se ademais o poden facer desde o lucimento persoal para acrecentar o seu ego, moito mellor.
Para conseguilo, algúns decántanse polo insulto fácil. Aquel do que coñece as miserias do que foi o seu amigo para atacar onde máis lle doe. Trileiro, mentireiro, caciquil, reprobado, cínico, hipócrita ou barriobaxeiro son termos xa habituais na boca dalgún.
Outros, pola contra, buscan o seu lucimento en discursos de ton grave, afirmacións rotundas e unha única verdade verdadeira. E entre medias, intervencións longas, soporíferas, eternas e baleiras sobre asuntos que non serven máis que para pór en evidencia as diferenzas entre institucións, como o pago de peaxes nas autovías, ou mocións cuxos debates parecen máis encamiñados a paralizar proxectos que a revitalizalos, como foron o de rehabilitación da casa de José Díaz Castro ou a construción dunha comisaria nos terreos do antigo Hospital Xeral.
Os bostezos e caras de hastío dos propios deputados tras cinco horas de pleno son o exemplo de que nin entre eles se divirten.
