Foi, sen dúbida, a mellor frase do discurso que deu este domingo, tras ser revalidada como presidenta do PP lucense e no que non podía ocultar a súa emoción. Falaba da súa versatilidade e dicía: "Tanto estou apañando patacas como aprobando a Lei de Transformación Agraria de Galicia".
Así é. Elena Candia
Fíxoo ás caladas, aos poucos, pero con carácter e ambición. Así foi como Elena Candia saíu da súa aldea de Mondoñedo e co título de Dereito debaixo do brazo foi escalando postos nunha carreira política que comezou polo máis baixo: primeiro, como concelleira; logo, como portavoz; máis tarde, como alcaldesa; despois, como deputada e presidenta provincial e, desde hai un ano, como parlamentaria autonómica. Ela resúmeo con outra frase contundente, expresada coa mesma forza coa que se move en política: "Ninguén me regalou nada". E dio con orgullo, sen miramientos e con convicción.
A estas alturas, Elena Candia cumpriu xa a maioría de idade en política. Empezou hai dezaoito anos, en 2003, e sempre estivo aí. "Dediqueille os mellores anos da miña vida", resumiu onte animando aos militantes a botar números sobre a súa idade tras avanzar que naceu en 1978. E as contas saen: desde os 25 ata os 43 que ten agora. Efectivamente, o mellor da súa vida.
A pesar diso, non se arrepinte. A política tróuxolle —di— moitos amigos e "algún inimigo", pero lle deu unha lección, que ela mesma contou onte aos seus: "Para xestionar vos amigos en política fan falta dúas cousas: ser xenerosa e non ser rencorosa". E niso di estar.
Recoñeceu estar agradecida e emocionada. Non é de estrañar. Gañouse a confianza, por segunda vez, do seu partido e así llo dicía a Feijóo, aos poucos minutos de chegar a Outeiro de Rei: "Estou enormemente agradecida polo caudal de confianza recibido". E repetiuno despois: "Sempre sentín o voso afecto e sempre me sentín arroupada".
Dio con humildade, como "unha rapaza de aldea", parafraseando a Neira Vilas. "Intento ser humilde e boa persoa", insistiu, e definiuse como "mindoniense, lucense, galega e española e ese é ou concepto que temos non PP". A Elena Candia forxárona as súas orixes pero tamén o seu carácter que, na súa parte positiva, imprímelle esa madeira de líder dun partido que, non fai moito, navegaba entre distintas correntes. Ela soubo endereitalo e agora di non aceptar tutelas.
O malo é que ese exceso de carácter traizóaa nas súas relacións persoais. ela mesma tamén o confesou onte: "Un compañeiro díxome que fun a única muller que lle fixen dicir un taco. Teño moito carácter. Son moi paixonal, estou ou non estou, pero non que me implico son constante", revela, con determinación. Como debe ser.
