Pese ao bo rolo entre afeccións, os de en fronte non deixan de ser o inimigo. En Ourense téñeno claro, o Mourinho do Breogán é Álex Llorca. E como tal recibiu os seus cánticos antes do partido. «Vaite ao teatro, Llorca vaite ao teatro». En Valladolid xa lle acusaron de gañarse a vida como actor e o Pazo Paco Paz non quixeron ser menos. O que é certo é que o pasado domingo Llorca acabou co brazo inchado, e con outras partes do corpo aínda máis inchadas. Con Samb a cousa era distinta. Púxose a estirar xunto á bancada e un mozo ourensán gritáballe: «Hoxe non, Samb, hoxe non». E Samb ría, como sempre.
De menos risas foi o do himno galego, escoitado con total respecto ata as estrofas finais, as que din «fogar de Breogán». Gran parte da afección do Ourense debeu pensar que a letra a escribiu Lisardo Gómez e o himno acabou cunha pitada, coma se dunha final de Copa do Rei nun Camp Nou da vida tratarse se.
Todos contra Llorca. A afección de Ourense, como a de Valladolid, tomouna co efervescente escolta celeste
O que si parece que escribiu Lisardo Gómez foi o guion do inicio do partido, de claro, moi claro, cor celeste e con Gary Mc Ghee como dono da cancha. Pero o conto terminouse no segundo cuarto e os preto de 1.000 afeccionados lucenses desprazados a Ourense empezaron a dixerir a derrota e a pensar o que se escapou o pasado domingo.
Caer no último partido é duro. Na beira, o sabor da derrota é moi amargo, e máis logo de deixar fóra de competición a dous ogros como o Palencia e o Valladolid.
A marea celeste foi testemuña da festa do Ourense, en silencio, con respecto, o que lle faltou aos que pitaron o himno. Só rompeuno de cando en vez para animar ao seu equipo. O partido estaba perdido, pero co bucinazo final empezaba outro, o da próxima tempada.
A tensión acumulada logo de tantos partidos provocou un pequeno boureo entre Christian Díaz, Dani López e Álex Llorca. Os breoganistas teñen a sensación de que nestes dous últimos partidos quedaron moitas faltas por pitar e estalaron por aí. Sergio Sánchez foi expulsado e os decibeis da festa montada pola afección ourensá superaron aos da orquestra Panorama.
Con todo, o sangue non chegou ao río e ao final, uns tristes, os lucenses, e outros inmensamente alegres por conseguir desembarcar na terra prometida da liga ACB logo de tantos anos, máis que o propio Breogán. Por iso, a afección ourensá terminou gritando Breogán, Breogán e a lucense, co corazón aínda encolleito respondeu cun Ourense, Ourense. Que lles vaia bonito a todos a próxima tempada e oxalá que o próximo duelo de rivalidade entre Breogán e Ourense sexa cos dous equipos na máxima categoría do baloncesto español, a que sen ningunha dúbida merecen.
Boureo e expulsión. O criterio arbitral non gustou aos lucenses, que protestaron. Sergio Sánchez foi expulsado
O ambiente entre os lucenses desprazados ao Paco Paz era de tristeza infinita, tanta como a que sentiron os que quedaron na cidade da muralla. Moitos deles concentráronse nos seus fogares. Outros o fixeron nalgúns dos moitos establecementos hostaleiros que optaron por tomar o sinal de El Progreso por internet. Pero a maioría optou por un lugar que se fixo ultimamente cun oco entre os foros lucenses, a praza de Augas Férreas. Alí, animosos, apostáronse centos de breoganistas tinguidos de celeste con bo ánimo a iso das nove da noite. A alegría foi o denominador común nos primeiros minutos, antes de que chegase o desastre sobre a pista e empezase a render o desánimo entre uns afeccionados que se marcharon de forma tan triste como silenciosa.
E aos que viaxaron nunca tan costa arriba se fixo ir de Ourense a Lugo. Iso si, non houbo ningún reproche para os xogadores. E é que, pese ao mal partido xogado onte, non había motivo. O ascenso do Ourense é merecido, como o foi o do Breogán, pero na ACB só había sitio para un. Toca esperar.
