Casa Víctor, máis dun século en familia

Corría o ano 1918 cando o matrimonio maragato formado por Víctor García e Ramona García atopou na Fonsagrada o lugar idóneo para fundar o seu primeiro negocio. Quedaron marabillados co pobo e nun tempo en que na vila só había unha casa de comidas decidiron emprender unha aventura que logrou moitos máis éxitos dos esperados. En pleno centro da localidade adquiriron unha casa que converteron en ultramarinos baixo o nome de Casa Víctor, un histórico establecemento que calou fondo na comarca e permanece aberto 101 anos despois. 

"Naqueles tempos había de todo, desde queixos de Castela, viño do Bierzo, pensos, cereais, latas de conservas... Todo ou que un poida imaxinar tíñano aquí", rememora Belén Queizán, bisneta dos fundadores e actual dona do establecemento que conserva a esencia de outrora, pero na actualidade só se dedica á venda de produtos ao por maior. É a cuarta xeración dunha familia que levou todo o máis alto o soño de Víctor e Ramona. "Cando vos bisavós retiráronse colleron ou substitución meus avós: Francisco García e María López. Nese tempo fundaron a casa de comidas e unha pensión, que se habilitou na planta de arriba do negocio", indica Queizán. 

Casa Víctor foi ultramarinos, pensión e agora un local de venda ao por maior

A comida de María de Víctor alcanzou tal renome que o establecemento se enchía diariamente de comensais. Ademais, profesionais de toda a comarca e doutras provincias hospedábanse na pousada. "Daquela moita xente pasaba por aquí. Viñan médicos, mestres e outros traballadores de toda a contorna", sinala Queizán, quen indica que os clientes colleron tal agarimo ao establecemento que na actualidade aínda lle preguntan por el. De feito, relata que hai uns meses dous antigos hóspedes de Valencia volveron ao establecemento para rememorar vellos tempos. "Preguntaron polos meus avós e pedíronme se lles deixaba ver a habitación na que se hospedaron hai anos. Eu accedín encantada, porque aínda que xa non rexento a pensión o edificio segue sendo da nosa propiedade. Pasamos un anaco rememorando anécdotas e marcharon moi contentos", sinala a muller. 

O trato próximo cos clientes e a boa calidade dos produtos eran e segue sendo o selo de calidade do establecemento. "Sempre se traía do mellorciño, e era moi característica a venda dos produtos a granel, desde ou sal, ata vos pementos ou ou pemento, todo despachábase ao peso". Testemuña deste sistema son as grandes barricas de madeira nas que se almacenaba o viño que aínda adornan o local, "a xente traía as súas propias garrafas e enchíanas de viño", rememora a actual dona, así como a antiga balanza de dos pratos que decora o mostrador na que se pesaban as sardiñas en conserva. 

Catro xeracións rexentaron este local que aínda mantén a esencia de outrora: produtos de calidade e un trato próximo

Tras retirarse do negocio María e Francisco, colleron a substitución a súa filla Angelines e o seu marido Amadeo no ano 1972. Un matrimonio que se xubilou no 2008 para dar paso á súa filla Belén, quen pechou o ultramarinos, pero conserva a venda de produtos ao por maior. 

RECORDOS. En cada esquina da emblemática Casa Víctor albérganse infinidade de recordos indelebles. A mesa e o banco de madeira que presiden a entrada do local reuniron outrora por centos de persoas comendo o polbo nos días de feira, e as argollas de ferro nas que se ataban os cabalos aínda colgan da fachada. 

A actual dona, bisneta dos fundadores, recorda que hai anos os artigos se vendían a granel e o baixo era "o garaxe" dos cabalos

Actualmente o negocio ocupa unicamente a entreplanta do edificio, pero Casa Víctor conta con tres pisos: "A planta superior que era onde tiñamos a pensión, e ou baixo, que servía de garaxe para deixar vos cabalos nunha época na que vos coches escaseaban", rememora Belén Queizán, que segue mantendo aberta unha tenda que é moito máis que un comercio "é un local repleto de recordos que durante anos se converteu na segunda casa de moita xente", di orgullosa.