Para Juan Palmeiro e a súa familia o pasado fin de semana foi especial, pois puido saír á rúa logo dun mes metido en casa tras haberse contaxiado de coronavirus. Para unha persoa á que lle encanta practicar deporte ao aire libre, estar encerrado é suficiente condena, pero Juan rompe ademais a estatística de que a maioría dos contaxiados do brote de Covid-19 da Mariña son asintomáticos e tivo que enfrontarse a un duro cadro médico, con dez días infernais; con todo, a condena maior para el foi estar separado da súa pequena, de seis anos. “O peor é estar un mes sen ter á nena”, conta, xa coa cativa á beira e recuperando o tempo perdido.
“A pesares da súa idade é unha nena moi madura, unha señoriña”, conta o seu pai, quen asevera que en todo momento soubo o que lles pasaba (a parella de Juan tamén se contaxiou, aínda que máis leve) e pasou a corentena dos seus pais en casa das súas tías. “Era a primeira vez que nos separabamos tantos días dela, pois o máximo que estivo fóra foi o verán pasado tres días na casa dunha curmá”, relata Juan.
Un home que se anima a contar o seu experencia da que, aínda que moi dura, trata de sacar a mellor lección. “Sabía que tiña moitos amigos, pero esta enfemidade demostroumo, porque foron moitísimas as chamadas e os Whatapps de apoio que recibín”, pero tamén para romper unha lanza en favor dos mozos. “Haberá algúns irresponsables, pero se algo sei desta enfermidade é que lle pode tocar a calquera. Está claro que hai que ser cauto e cumprir as normas, pero tamén hai que ter sorte”, di.
No seu caso, non sabe certamente onde puido contaxiarse, aínda que todo apunta á súa contorna laboral. Empezou con síntomas de arrefriado e “como daquela xa había algún caso en Burela, sospeitei que podería ser ou coronavirus. Chamei ao teléfono que ten Sanidade para iso e ao día seguinte xa me chamaron para ir facer ao proba ao hospital e, de noite, xa me deron resultar de que era positivo. Foi todo moi rápido e ou seguimento que nos fixeron, espectacular, e tanto a miña muller como eu estamos encantados co trato recibido”.
“Isto de poder saír sentoume xenial, despois dun mes sen respirar aire puro”
Juan recorda como un pesadelo o lado máis cru da enfermidade. “Estiven moi mal dez días, os tres primeiros con dor muscular e o resto con fortes dores de cabeza, destes que queres tirarte pola ventá, e febre, de ata 39 graos, que é tremendo. Tiven noites de cambiarme ata seis e sete veces de camiseta”, recorda.
Uns síntomas aos que sumou a perda de olfacto e de gusto, pero por fortuna todo iso quedou case atrás, aínda que as dores de cabeza mantéñense, máis leves e cre que así será durante un tempo. Xa puido gozar da praia, esa que estrañaba desde a fiestra da súa casa na que vía uns días de sol impresionantes.
“Isto de poder saír sentoume xenial, despois dun mes sen respirar aire puro”, di, por culpa dun virus que atacou de cheo á comarca e, en especial, a Burela. “Duns poucos chegamos a ser douscentos, así que non me quero imaxinar nas cidades, porque os casos multiplícanse exponencialmente”, conta, mentres lamenta que a falta de síntomas leve á xente a contaxiarse sen darse conta. “De feito, o oitenta por cento da xente da comarca á que llo detectaron foi por estar en contacto cun positivo” e recalca que “ninguén ten culpa de nada, vén e listo”.
