A Enrique Villares, histórico presidente do Balonmán Galipizza Viveiro que abandonou o cargo o pasado verán, pódeselle considerar case un talismán da selección española de balonmán, un equipo que vén de adxudicarse o seu segundo Campionato de Europa consecutivo tras derrotar a Croacia na final.
Do mesmo xeito que en todas as competicións disputadas nos últimos 12 anos polo combinado nacional, Villares estivo presente nas semifinais e na final do torneo, que nesta ocasión se disputouna capital sueca de Estocolmo. Non se perde un evento desde o 2009 –os anos impares dispútase o Mundial e os impares o Europeo-, polo que todos os meses de xaneiro viaxa para gozar do deporte que lle apaixona, habitualmente acompañado da súa esposa e outro matrimonio de amigos tamén orixinario da Mariña.
A súa peregrinaxe comezou no ano 2009, cando acudiu ao Mundial de Croacia. Desde aquel torneo, non se perdeu ningún, visitando países europeos como Dinamarca, Suecia, Serbia, Austria, Francia ou Polonia, así como algúns máis exóticos como Catar. Segundo as súas propias palabras, tanto o como os seus acompañantes tiveron "o enorme privilexio de poder gozar en directo da mellor xeración de xogadores do balonmán español", sentenza.
O seu debut como afeccionado en directo da selección coincidiu coa peor clasificación –décimo terceira- de España nun Mundial, pero desde aquel 2009 puideron gozar da selección en directo en 8 ocasións e case sempre con grandes éxitos, incluídos algúns títulos. "Só en 4 campionatos dous 12 non entraron en semifinais. É unha barbaridade, xa que é un deporte feito para xente grande e nós xogamos máis ben con pequeniños", valora.
Dos dous títulos mundiais e outros tantos europeos que acumula a selección, só se perderon o de Tunisia 2005. "Vímolos quedar campións do mundo en Barcelona, non 2013, e de Europa nestes dous últimos campionatos, en Croacia e Suecia", rememora. A maiores, saborearon unha prata europea e dous bronces, un continental e outro mundial. "A esta xeración hai que escribila con letras de ouro na historia do deporte español e do balonmán en xeral", remarca.
En Herning (Dinamarca), non 2014, fomos comer cos xogadores despois de gañar a medalla de bronce
Ademais dos partidos, destaca o gran ambiente que se vive entre as afeccións e cos propios xogadores, aos que enxalza non só polo seu nivel deportivo, senón tamén polo seu comportamento fóra das pistas, dando todo tipo de facilidades á xente . "En Herning (Dinamarca), non 2014, fomos comer cos xogadores despois de gañar a medalla de bronce. E este ano voamos de volta con eles. Son uns rapaces excepcionais. Non hai ningún divismo, voan en clase turista e misturados co resto de pasaxeiros. Felicítaos e véñenche dar unha aperta agradecéndoo porque xa te coñecen de anos anteriores. Como españois somos poucos, crear un vínculo moi especial. E coas afeccións igual, hai un ambiente de compañeirismo excepcional e moitos croatas viñéronnos felicitar ao acabar a final", apunta.
Villares considera que este ano se fixo xustiza coa consecución do título, "porque España era o mellor equipo", pero recorda experiencias máis amargas nas que a selección española apuntaba ao ouro e finalmente quedou ás portas: "O maior pau foi non Europeo 2016 de Polonia. Chegamos á final sendo os claros favoritos e unha Alemaña moi nova pasounos por riba".
Non hai ningún divismo, voan en clase turista e misturados co resto de pasaxeiros
Dous anos máis tarde resarcíanse en Zagreb, onde puideron gozar co primeiro título europeo, que foi especial por moitas circunstancias e por algunhas situacións anecdóticas que se converteron en inesquecibles. "Fora un espectáculo ver chegar a Sterbik, que viña para substituír ao lesionado Pérez de Vargas, e dar un recital debaixo dos paus nas semifinais e na final. Aquelo fora unha gozada e ademais en Croacia, onde se vive moito o balonmán e envórcanse con estes eventos", recorda.
Precisamente da súa primeira experiencia croata, en 2009, garda os seus mellores recordos entre aqueles campionatos nos que España non accedeu á loita polas medallas. "Non sei se por ser a primeira vez, polo ambiente espectacular ou porque a final entre os franceses e os croatas fora un partidazo, pero é o torneo que máis recordo. Ademais, tivéramos a sorte de aloxarnos no mesmo hotel que todas as seleccións, así que convivimos unha semana enteira con eles", recorda.
Aínda que todo apunta que os resultados de España poden empeorar ao retirarse xogadores clave logo dos Xogos Olímpicos de Tokio, en 2020, Villares cre que seguirán acudindo a estas citas internacionais, aínda que admite que non sería igual logo de ver á selección pelexando por títulos e medallas case en cada campionato, xa sexa europeo ou mundial. "Imos botar moito de menos a Raúl Entrerríos e a outra xente como Viran, Cañellas, Sarmiento ou Guardiola, pero quedaranos a mellor portería do mundo e outra xente con moito carácter como Maqueda ou Álex Dujshebaev. Inicialmente nós íamos pola experiencia de ver un Mundial de balonmán, pero a verdade é que presta moito ver a España e non é o mesmo se non está. Estamos mal acostumados", conclúe.
