Sorpresas da natureza

No medio de tanta desgraza a natureza regálanos imaxes que nos congratulan coa vida, como a que captou o Antonio Liborio, veciño de Xove, ao descubrir ao seu perrita Andrea aleitando a un corderillo cuxa nai morreu pouco antes como consecuencia do parto no que el viño ao mundo. "Anda detrás da cadela como se fora a súa nai", conta o gandeiro sobre a tenra imaxe que levou a alegría a unha explotación que foi máis veces noticia por cousas malas, como os continuos ataques de lobos, que minguaban a cabana de bovinas.

Foi precisamente para tratar de reducir eses ataques ao gando cando Liborio apostou polos mastines como protección para o rabaño. Así, chegaron Pericos, o macho, e Andrea, a femia, que o pasado 18 de decembro pariu catro cachorros, que agora comparten xogos co corderillo. "Andan todos xuntos, porque os cans, que son dous machos e dúas femias, xa corren ben", recoñece o gandeiro, que non cre que lle poña nome á cativa. "O ano non está bautizado, pero de ter un nome sería Adoptado", ri este xovense.

Antonio Liborio está sorprendido da reacción dalgúns animais ante a desesperación doutros. "A verdade é que a natureza é sabia e aínda pasan cousas boas do mundo", reflexiona desde a súa explotación, mentres recorda que non fai moito tivo que vivir o episodio contrario, "pois a cadela querendo xogar cun dous anos enganchouno cos dentes e matouno sen querer, pero mira, agora parece que lle entrou ou coñecemento", asevera o veciño de Xove.

PROTECCIÓN. Un veciño que está encantado coa función destes animais, de raza mastín leonés, na protección do gando, pois "desde que están eles logramos que non viñera nin ou lobo nin ou cocho", congratúlase o gandeiro xovense.

"Hai que darlles para comer, pero vale a pena, porque aforran moitos desgustos", explica Antonio Liborio, que conta con tres exemplares, aos que sumará un dos cachorros; outros dous xa están comprometidos e aínda resta buscarlle casa ao cuarto dos cans que pariu Andrea, de algo máis dun ano de idade, polo que queda moito aínda por crecer para alcanzar o gran tamaño da súa raza, que está considerada unha das mellores para o coidado do gando en semilibertad.

O home sufriu continuos ataques en varias das zonas nas que ten pastando o gando, ao que se dedica porque lle gusta xa que é algo co que conviviu desde sempre na súa casa, pero conta con outro emprego, motivo polo que incluso se chegou a expor cesar coa explotación polas continuas baixas de reses, para as que aínda que recibía axudas nunca compensaba o traballo e a pena de perdelas.

A pandemia tampouco axuda á saída ao mercado das reses, porque viu minguadas as vendas por culpa dos peches e clausúraa da hostalería, pero segue sendo unha paixón á que non renuncia e confía en que vingan tempos mellores.

De momento, congratúlase de poder crialas sen contratempos mentres goza de entrañables momentos como o que tivo a oportunidade de vivir na mañá deste martes.