Un día apareceu en Ribadeo un agudo realizador de documentais que enseguida viu en Yuma unha mina. E alá lanzouse. Agora está case listo, aínda que está por ver se realmente recolle a vida deste personaxe nacido en Ribadeo fai "setenta e pico anos", di el, aínda algo coqueto co da idade.
Pero en todo este tempo, Yuma tivo anos dabondo para percorrer practicamente España decata das formas máis inverosímiis, aínda que a maior parte das veces facendo autostop. Nos anos 70 Yuma xa era un personaxe conocidísimo. Algo estrambótico no vestir, iso fixo que a miúdo lle confundisen cun hippie, algo que el non é de ningún xeito.
Aínda que iso si, el avoga pola paz, unha paz que nos últimos anos viu como se lle perturbaba na casa na que vive agora. Recuperala parece haberse convertido nunha das súas motivacións. Pero antes disto, Yuma tivo poucas e moitas casas. Andou por moitas avalado sempre por unha norma que el recorda que cumpriu desde moi nova: "Nunca bebín nin me drogué nada. ás veces había quen cría que si. Pero nunca toquei nada diso. Non me gusta nada". Por iso o máis habitual sempre era (e segue sendo) ver a Yuma pegado a un vaso de leite, ou como moito unha Coca Cola.
Recorda que aos quince anos foi un coñecido construtor ribadense, O Gallopín, o que lle ofreceu un traballo "e agradecinllo sempre porque ninguén mo quería dar porque levaba o pelo longo. Eu non sabía ler nin escribir, pero el deume traballo e foi importante para min, aínda que é verdade que iso non era o meu" (risas).
Inmediatamente dáse conta de que ten outra persoa importante á que citar: "Manolo da Rosa Lareira. Axudoume moitísimo sempre. Sempre. Eu facíalle propaganda da sala de festas porque andaba por toda a Mariña e por Asturias, e el axudoume unha barbaridade".
Como nunca tivo empacho en establecer conversación con ninguén, esa publicidade estaba garantido que chegaría ao seu destino, e así foi, aínda que el quítalle algo de mérito "porque non había nada semellante en toda Galicia. Nada. E en Asturias tampouco. Aquí veu cantar Julio Iglesias, Juan Pardo, Manolo Escobar... Non había nada igual".
Así que el foi dun lado para outro co seu famosísima chaqueta co adhesivo da Rosa Lareira & nbsp;costas e unha gorra coa que vai saudando a todo o mundo pola rúa, moi a miúdo engadindo os sufijos habituais do Occidente de Asturias.
Agora viaxa moito menos, pero conta que percorreu "España enteira, andando por todas partes, sobre todo polo Mediterráneo, polo sur, aquilo andeino todo con xente que me levaba a dedo ou que ían para alí e ía con eles". Durmía onde podía: nos parques, nos bancos... "ás veces a policía viña e queríame botar, pero logo falaba con eles e listo, nunca tiven ningún problema coa policía. Nin unha
Tivo unha relación curiosa co expresidente do Goberno Leopoldo Calvo-Sotelo que continúa en certo xeito coa súa familia a día de hoxe.
Iso foi xa como Yuma, pero poucos saben que primeiro me chamei Johny Yuma, porque era o que se nbsp;levaba,&pero logo deixou só o de Yuma "que ademais foi por unha película de vaqueiros".
Di que falará diso no documental que se presentará na Rosa Lareira aínda non sabe cando porque o covid está a complicarlle a situación. De momento, segue saudando a todo o mundo sen parar.
