O deporte era algo inherente a Pablo Mon. Unha rutina que leva tempo saltándose, porque ten outro problema máis perentorio desde hai semanas: o peche de Alcoa, empresa na que traballa desde 2005 e onde desde hai catro anos faio tamén defendendo os intereses dos traballadores no sindicado Comisións Obreiras, que ostenta a presidencia do comité. Pero Pablo converteuse en algo máis, na voz das protestas e nun símbolo da loita.
"Levo moito berrando, desde que os da Coruña e Avilés empezaron a ter problemas", explica o home, de 43 anos de idade, que xa entón temía que o mesmo podería pasar en San Cibrao, aínda que é consciente de que moitos na comarca non o vían igual. "Para a xente eramos vos mellores, que é ou que dicía a empresa, pero non dábanse conta de que a propia Alcoa provocaba a competencia entre as plantas e logo vai pechando as que menos interesan. Eu levo tempo avisando de que tiñamos un problema, pero hai moita xente que non ou vía, e cando empezaron na Coruña e Avilés imaxinabamos que máis tarde ou máis cedo ou problema ía chegar a nós, porque é un problema grande ou dá enerxía".
"É unha mágoa que morra A Mariña. Eu quero que ou meu fillo teña a capacidade de escoller se quere vivir aquí ou non»
O seu elevado prezo no noso país é o principal escollo, para o que Mon só ve unha solución política "deber regular un marco eléctrico, que é moi importante para nós. É unha decisión política e todos vos partidos teñen que poñerse de acordo para atopar unha solución", agrega.
A ‘garganta' das marchas confesa que xa ten callo, "aínda que ao principio remataba afónico", e insiste en que "eu non mo tomo como unha festa, senón que ou fago para que se nos escoite, porque é unha mágoa que morra A Mariña e porque eu quero que ou meu fillo teña a capacidade de escoller se quere vivir aquí ou non, pero que teña ese dereito e non se vexa obrigado a emigrar por falta de oportunidades", conta o home, que estudou Delineación e apostou por quedar a vivir na comarca na que naceu.
Pablo Mon sabe que a situación é "difícil, pero esperanzas temos de que se amañe" e tamén sabe que loitarán ata o final, porque "non é só polos nosos traballos, senón que hai moitos relacionados. Ou día que marchamos a Santiago contei catorce coches de paquetería na fábrica e tivemos chamadas de restaurantes que están pendentes de facer obras e non se atraven por como está a cousa", conta, recordando os numerosísimos negocios da comarca que se resentirían se a fábrica pecha.
Por iso, está moi satisfeito do apoio que lles deron, cos seus peches e coa súa presenza nas mobilizacións, como tamén fixeron miles de veciños, e ten gravada na retina a cantidade de xente concentrada en Viveiro, coa manifestación máis numerosa de cantas se celebraron nunca na comarca.
"Hai moita xente que se che vén á mente ou primeiro día que vas á reunión do Ere. Eu non fora nunca, e é moi duro"
"É verdade que moitos din que somos uns privilexiados, que gozamos de moitos beneficios sociais, pero hai que darse conta que a miña empresa axudou moito á zona, e permite adaptar horarios a parellas que están separadas e apostan pola conciliación...", conta. Xente que, xunto coa que ten hipoteca ou viven todos dun único soldo, "é a que che vén á mente ou primeiro día que vas a unha reunión do Ere. Eu nunca fora a ningunha e é moi duro", di alguén que entrou no mundo sindical logo de levar unha década en fábrica pola necesidade de axudar. "Na miña casa non hai ningunha tradición sindical; de feito meu pai foi tenente de alcalde do PP en Foz. Ou que eu fago é defender ou traballo", explica, recordando que leva catro meses sen poder abrazar ao seu proxenitor, delicado de saúde, "porque eu sempre estou no medio dás manifestacións".
Unhas concentracións nas que se apropiaron' de varias consignas que xurdiron das mobilizacións da Coruña e Avilés, ás que sumaron algunha propia como ‘Á hora de votar ou vades a pagar', slogan que se ouve nas protestas xunto a Onde ‘está o estatuto, o estatuto onde está', ‘Ministra Maroto, non véndasnos a moto', ‘Ministra Ribeira, ao Ere ti primeira', ‘Feijóo, escoita, A Mariña está en loita', ‘Pedrito, bótalle ovos', ‘Se isto non se amaña, cana, cana, cana', ‘Se isto non arránxase, guerra, guerra, guerra' ou ‘Enerxía solución. A solución: unha intevención', coreadas por centos de voces tras o berro inicial do director de orquestra, que a pesar do desgaste engordou catro quilos. "Eu son de facer moito deporte, e deixeino todo de golpe", di, porque agora todo o esforzo céntrase en salvar a fábrica, asunto ao que dedica, como os seus compañeiros, practicamente todas as horas do día.
