María José Cordido Eijo: "Está a axudarme a non caer nunha depresión"

Este golden de Cantarrana é moi sociable, a táboa de salvación da súa dona que teme que sufra un empeoramento da súa enfermidade
María José con Sam, en el parque Pernas Peón. PALEO
photo_camera María José con Sam, no parque Pernas Peón. PALEO

Sam, con ano e medio, é o primeiro can de María José Cordido, veciña de Cantarrana quen asegura que telo "foi un acto de egoísmo puro e duro; é o meu Trankimazin, está a axudarme moito, incluso a non caer nunha depresión". Recorda que o seu fillo sempre quixo ter un e é a raza que lle gusta. A súa dona destaca o grao de dedicación, preocupación e sacrificio que require, sobre todo ao vivir nun piso.

María José di que é tranquilo e moi sociable. "Abriume outro mundo", sinala en alusión á cantidade de xente coa que falou desde que o ten. Agradece a toda a comunidade con cans de Covas a súa atención cando estivo enfermo e non podía correr, "a paciencia que tiveron, deixaban que se achegasen os seus cans", e tamén ao equipo da clínica Afonso Mozo pola súa calidade humana, igual que a Pablo García.

"Está a axudarme a non caer nunha depresión" Sinala que cando lle diagnosticaron a displasia de cadeira nas patas traseiras, "pasou de ser un can san a un que non podía porse en pé logo dun baño no río". Descoñecía que poden desenvolver esta doenza ao crecer, aínda que o veterinario díxolle que é o segundo caso que leva en 35 anos de profesión, o outro houbo que operalo das catro patas e durou 13 anos. Recorda que as operacións supuxeron "un esforzo económico grande; o meu fillo veu co sobre dos aforros". Agora xa o diagnosticaron en grao inicial nun cóbado dianteiro: "O meu maior medo é que lle aumente, porque agora non podería facer ese gasto". O outro día propuxéronlle facer unha colecta en caso de necesidade. Entre os seus coidados, hai que facerlle un seguimento para que non gañe peso e procurar que non sáeche nin corra.

A pesar de todo, asegura que a experiencia é "positiva, aínda que sofres moito se realmente queres á túa mascota, para min é un compañeiro. Sen educalo nin saber o que necesitaba, compórtase xenial, os veciños nin senten", di e reclama que o Concello regule para que "os cans poidan bañarse na praia entre as nove da noite e as nove da mañá". Propón multas para quen non recolla as cacas, leve sen boceira os de raza perigosa ou acuda fóra dos horarios. Di que o seu necesita nadar pola súa enfermidade: "é un clamor, eu son novata pero estou farta de non poder ir con liberdade á praia".

Apunte
Este exemplar é da familia e a súa chegada provocou unha reorganización. O momento máis difícil foi cando tiveron que operar unha displasia de cadeira nas dúas patas traseiras. Entón o seu fillo "veu co sobre dos aforros".  E agora foi diagnosticado nun grao inicial nun cóbado dianteiro.

Comentarios