En la línea de salida

Luisa Fernández y Juan Eiroa iniciaron este mes su residencia como médicos de familia en los centros de salud de Foz y San Cibrao
Luisa Fernández, en Barreiros, y Juan Eiroa, en una consulta de su clínica de fisioterapia. JOSÉ Mª ÁLVEZ
photo_camera Luisa Fernández, en Barreiros, y Juan Eiroa, en una consulta de su clínica de fisioterapia. JOSÉ Mª ÁLVEZ

El informe anual de la Valedora do Pobo de 2021, entregado este lunes en la Cámara gallega, dedica varias páginas a la situación de déficit de personal en el ámbito sanitario, especialmente en Atención Primaria. Y es que cada vez parece haber menos médicos que elijan la especialidad de familia. No es el caso de Luisa Fernández (Barreiros, 29 años) y Juan Eiroa (O Vicedo, 47 años), que este mes inician su primer año de residencia en los centros de salud de Foz y San Cibrao, respectivamente. A lo largo de los próximos cuatro tendrán la oportunidad de acercarse a la realidad de los centros de salud y de las distintas especialidades del hospital, así como al servicio de Urgencias.

Los dos tuvieron siempre clara su elección por la medicina de familia. "Paréceme unha especialidade na que se ten contacto coas persoas non soamente dende o punto de vista dunha patoloxía senón tamén co ambiente no que viven, a súa forma de vida, a familia; é unha atención integral", asegura Luisa Fernández, que subraya que "aínda me queda un longo camiño para ser médico de familia, polo que as miñas opinións dan a visión de alguén que está empezando". "A medicina de familia é unha especialidade de estar co paciente", asegura Juan Eiroa, "é certo que hai moito traballo, pero tes opcións en centros de saúde, en Urxencias, no 061 ou en Hospitalización a Domicilio".

Solo llevan unos días en la consulta, donde tienen la oportunidad de acercarse a lo que será la realidad de su trabajo. Y también hacen guardias de Urgencias. "Está sendo unha experiencia moi boa", reconoce Fernández, que durante este tiempo espera "aprender moito porque realmente a especialidade apréndese na residencia, non é algo que teñamos aprendido na carreira". Lo asegura ella, que durante la carrera hizo prácticas en Reus y Lleida y también estuvo un año en México, lo que le permitió entrar en contacto con un sistema sanitario muy diferente al español. "O que máis me chamou a atención foi a desigualdade social", reconoce, "non existe un sistema de seguridade social tal e como existe aquí e temos que empezar a valorarlo un pouco porque estamos privatizando todo".

Ambos son conscientes de la carga de trabajo que hay en Primaria y de que en las zonas turísticas como A Mariña, los meses de verano serán más complicados. "Serán meses máis fortes, pero como pasa tamén noutros traballos nas zonas turísticas, despois en novembro será más liviano", afirma Eiroa.

Cualidades

Los caminos que llevaron a Fernández y Eiroa hasta la medicina de familia son distintos, pero los dos lo son por vocación. Ella siempre quiso ser médico y él apostó por estudiar Medicina continuando toda una vida entre libros después de empezar Biología, estudiar Magisterio e Inef y Fisioterapia y Osteopatía.

"Tes que ser, sobre todo, empático", reconoce Eiroa sobre lo que caracteriza a un médico de familia, "ser cercano e xerar confianza no paciente porque é unha persoa que ten un problema de saúde e achégase a ti coa confianza de que ti lle axudes".

"Cada un ten unha serie de cualidades que potencia máis en función do seu carácter, pero penso que como características principais serían a fortaleza, a perseverancia, a paciencia, a humanidade, a capacidade de sacrificio e a vocación polo traballo", enumera Fernández.

Y la gran satisfacción de ejercer esta medicina es poder ayudar a las personas. "O máis importante é o poder aportar algo, implicarse directamente, estar aí e ser a figura que lles pode axudar", asegura Fernández. "Aliviar a dor e que a xente saia da consulta mellor do que entrou é o que te debe facer feliz", añade Eiroa, que reconoce que la medicina te obliga a estar en continua evolución para poder dar una respuesta eficaz a cada paciente.

Pero también hay una cara menos amable. "Para min o máis complicado é ter que enfrontarte a unha situación vital, onde a vida do paciente está en risco e a túa decisión vai influír en certa medida para poder axudar", afirma Eiroa, que subraya que "en certo modo prepárante para iso, pero non deixa de ser complicado". Para Fernández lo más delicado es el dolor: "Para min o máis complicado é lidiar coa dor que tes que presenciar pola enfermidade, a incapacidade, a morte... son cousas que no día a día a nivel social están bastante ocultas e aquí ao final velo tódolos días e tomalo dunha forma que che permita traballar é complicado".

Comentarios