O atletismo é paixón na familia Rodríguez Ares. A vida en xeral, e a de cada un en particular, xira ao redor deste deporte. Os seus catro membros practícano con asiduidade, en moitas ocasións xuntos. é unha forma de vida que se foi desenvolvendo co paso dos anos e que aos poucos foi enganchando a todos e cada un deles.
O primeiro que tivo contacto con esta especialidade é Marcos Rodríguez (Castropol, 1977). No seu colexio xa se lle daba bastante ben o atletismo e durante uns anos estivo no Club Atletismo Occidente de Asturias. "Alí coincidín con José Manuel Castrillón e o que logo foi futbolista, Pablo Lago", recorda. "Pero facer atletismo nun pobo pequeno é difícil, non había luces públicas, e se non tes a alguén que tire por ti...", sinala. Polo que aparcou o atletismo e xogou no Asturvegandense ao fútbol ata os 16 anos. "Entón xa empecei a traballar no restaurante Peñamar e era máis difícil ter tempo para fai deporte", di. Hoxe en día traballa en Conservación de Estradas.
A partir de 1999 foise a vivir á cidade episcopal, xa casado con Marisa Ares (Mondoñedo, 1977). E houbo un momento clave para que el volvese ao atletismo. "Eu os sábados traballaba nun bar en Vegadeo e os domingos na casa, na horta, rozando... Non había tempo para nada", di. Pero entón foi cando Ainara Rodríguez (Mondoñedo, 2003), con 8 ou 9 anos, foi ao Campionato de Galicia. "Chámame desde Pontevedra e mándame unha foto subida ao podio e eu díxenlle: ‘Quita de aí, que iso non é para ti', pero me respondeu: ¡Non, que fun terceira!", relata. "E foi unha alegría moi grande polo resultado, pero unha pena por non estar alí, e entón deixei o bar e empecei a adestrar con ela".
Ainara, entón, comezou a adestrar coas escolas de Lourenzá, e mentres o facía, un grupo de pais esperaban, parados. "Entón a alguén se lle ocorreu que era mellor correr algo mentres esperaban, e de aí saíu o Club Atletismo Lourenzá de adultos, e foi cando volvín correr", explica.
A súa muller, Marisa, nunca correra, e tamén se apuntou a correr con outras nais. "En principio era algo medio de broma, pero agora van a trails de montaña de 25 ou 28 quilómetros", afirma Marcos. O mesmo pasou con Iria Rodríguez (Mondoñedo, 2007), que vía a toda a familia correr e ela uniuse á tropa. "ela viuno desde pequena e tamén saía connosco", explica o pai.
SESIóNS A Media NOITE. Así, a familia uniuse en torno ao atletismo. Son moitas noites, cerca xa da medianoite, cando se pode ver a Marcos xunto con Ainara, sobre todo, e Iria, nunha recta chaira de Mondoñedo, facendo series. "E moitas veces chovendo", recoñece. Ainara xa destacou desde pequena, desde os 8 anos, nun cros en Lourenzá. "Cando es pequena, se adestras moito e tes calidade, vas gañar todas as carreiras, mentres os demais xogan. Cando xa pasas a cadete, ti segues adestrando, pero a túa marxe de mellora é menor, e os outros aos que gañabas antes empezan a adestrar en serio, e veñen as frustracións; con Ainara tivemos que facer unha reestruturación neste sentido", explica o pai.
Foi entón cando se puxeron en mans de Julio Ramón González, adestrador de atletismo e xefe de estudos do instituto de Navia. "Él díxome: ‘Se queres unha nena á que meta cana e gañe carreiras, non a adestro; se queres unha nena que se divirta e aprenda, si'. E foi unha bendición, este ano foi terceira galega absoluta en 800 metros e sen queimarse", explica Marcos.
Ainara é unha nena que ten no seu haber a marca galega dos 500 metros en pista cuberta en infantil, foi 9 veces campioa galega e participou en varios campionatos de España e sempre en probas de medio fondo, desde o 400 ao 1.500.
Marcos recoñece que chorou "moitas veces, unhas de alegría e outras de frustración, porque son moi pasional", recoñece.
É habitual ver aos catro correr xuntos, xa sexa por Mondoñedo ou polos arredores. "Cando están en pretemporada as nenas, como agora, con rodaxes liviás, que Marisa pódeos facer, pois saímos os catro, pero tamén facemos moitas rutas de montaña andando, fomos a Somiedo, en Asturias, e a Cantabria, por exemplo", explica.
FÁNATICA DAS CARREIRAS. Ainara e Iria son diferentes. "Ainara é unha fanática do atletismo e do deporte. Está pendente de todo o que fai Adrián Ben ou Fernando Carro; a pequena é doutro xeito, non ten a madurez da maior, gústalle, dáselle ben, pero non é fanática", explica o pai. Iria gañou en catro ocasións o Galego, tamén en distancias de medio fondo, e ten como adestrador a Xullo Ramón González.
A Marcos o que lle gusta sobre todo é a montaña. "Márchasche por aí arriba, coroas, pegas catro berros e volves mellor que se estiveses no diván do mellor psicólogo", advirte. "E iso que a miña muller pégame a rifa ás veces porque teño un bloqueo na rama esquerda do corazón, xa tiven un mareo e non me deixa facer burradas", explica.
De todos os xeitos, Marcos entende as carreiras máis por un compoñente social que deportivo. "Por exemplo, hai pouco fun ao Xove Costa Trail e ves a xente que se cadra non viches nun ano, falas con eles, corres, e logo te tomas un par de cervexas", comenta.
Con quen fala moi a miúdo Marcos é con Felipe Barata
