O equipo armado para frear o covid

María del Mar, Ana María, Javier, Eloy, Anselmo e Fausto, voluntarios de Primaria, vacinan desde hai case un ano no hospital
Parte del equipo de vacunación. ÁLVEZ
photo_camera Parte del equipo de vacunación. ÁLVEZ

En plena escalada de casos de coronavirus, o equipo de vacinación do Hospital Público dá Mariña intensifica a campaña para a protección da poboación. Están a administrar as terceiras doses, xa á poboación entre 60 e 69 anos, e ao mesmo tempo pican a todas as persoas que se achegan sen cita a porse a primeira, porque aínda que na Mariña só ao redor dun 6% da poboación non ten ningunha dose, aínda hai xente con medo á picada. "Habitualmente temos entre catro e cinco persoas diarias sen ningunha dose, pero chegamos a ter sete nun só día", explica María del Mar González Méndez, que subliña que a obrigatoriedade do certificado covid para acceder a determinados espazos está a facer que moita xente dea o paso de vacinarse.

"A maioría dás veces preguntamos se teñen algunha razón específica para non estar vacinados aínda e ou que acostuman a dicir é por medo ás reaccións", explica González Méndez, que subliña que a maioría das persoas sen vacinar son menores de 40 anos, "que eu creo que asumiron que como moita xente pasa a enfermidade asintomática, pensan que é mellor pasala sen síntomas que ter a reacción dá vacina".

Con todo, esta teoría cae polo seu propio peso porque cada caso é único e nunca se sabe como pode afectar a enfermidade, "e ademais poden contaxiar a enfermidade a outras persoas", subliñan desde o equipo.

Pero salvo excepcións, que sempre as hai, os mariñáns responden ben á vacinación. "En xeral a xente vacínase sen problema, ou único que notamos foi coa xente máis nova que estivo enferma non verán que se chamaba para a segunda dose e quería esperar vos seis meses dende que tiveran a enfermidade e estamos a dar agora esas doses", explica a enfermeira.

Unha tendencia que tamén empezan a notar agora é que ao principio a xente "quería vacinarse fora como fora" e acudía á chamada do Sergas de inmediato, "pero agora parece que existe algo máis de egoísmo para adaptarse ás citas que lles dan".

MEDOS E Dúbidas. Logo de case un ano de picadas continuas, que seguramente sumarán millóns, o equipo xa pode anal i z a r como foi o inicio da campaña e como está a ser agora. "Ao principio era todo descoñecido, tamén para nós, porque non sabías realmente as reaccións que podía haber", recoñece González Méndez, que recorda perfectamente a vacinación nas residencias e o recibimento que tiñan das persoas maiores. "Chegabas con medo porque non estabas non hospital e non tingas unha infraestrutura detrás para pedir axuda pasábase algo, pero eles tingan tan claro que se querían vacinar que che recibían cantando, aplaudindo e sen ningún medo ás reaccións", asegura, e subliña que non só nas residencias de maiores senón tamén nas de enfermos mentais ou nas de persoas con discapacidade: "Nestes centros ou medo que levabas eliminábase polo xeito en que eles recibíanche".

Con todo o medo ás posibles reaccións aumentaba e segue sendo aínda máis alto a medida que baixa a idade e tamén soben as dúbidas, principalmente vinculadas precisamente a esas reaccións. "Eu penso que é porque a xente, sobre todo de menos de 40 anos, non recorda ningunha vacinación e entón ten ese medo ao descoñecido que outras persoas de maior idade que se recordan poñerse vacinas non teñen", explica González Méndez.

LOGÍSTICA. Pero esta vacina non é diferente ás de máis. No hospital da Mariña recíbense as vacinas desde Lugo ás oito da mañá e é o propio equipo o que se encarga de preparar as doses. "A xente está citada a partir dás oito e media dá mañá e despois xa non paramos en todo ou día e sempre hai un mínimo de dúas persoas picando", explica a enfermeira que indica que agora mesmo a maioría das vacinas son de Pfizer.

O que fai diferente esta vacina é a loxística, que obriga a que a xestión teña que ser máis que eficiente para aproveitar todas as doses. "A caducidade de Pfizer unha vez perforada é de seis horas e a de Janssen está en tres, polo que hai que xestionar ben para non perder ningunha dose", explican no equipo, polo que avanzan na listaxe de nomes do día seguinte ou acoden a dar algunha dose que teñan pendente porque o importante é non perder ningunha. "Facemos un aproveitamento ao límite dás doses", explican, para o que é necesario controlar a hora á que se preparan para non inocular ningunha fose de tempo.

En Burela sempre dispoñen de dose a maiores, non só agora que pode acudir xente sen cita previa senón desde sempre porque contan co colectivo dos mariñeiros que acoden cando chegan a terra: "Normalmente avisan cando chega ou barco, pero non sabes exactamente cando che poden vir e hai que ter vacinas".

Ademais de preparar a vacina e picar, o equipo ten que xestionar as listas de vacinados, ás que só eles poden ter acceso pola lei de protección de datos, e lidar con problemas que xorden a diario de distinta índole e que deben resolver. Aínda así destacan que é unha etapa da súa vida profesional "moi especial", aínda que tamén recoñecen que "ou nivel de tensión é importante".

Xunto a María del Mar integran este equipo Ana María Cruz López, Anselmo Fernández Alonso, Javier Coria Abel, Fausto Caballero Muinelo e Eloy Díaz Polo. Todos eles proceden de centros de Atención Primaria e ofrecéronse voluntarios para vacinar cando o Sergas o solicitou. "Ao principio chegamos pensando que sería unha campaña e volveriamos ao noso posto, pero agora xa temos asumido que estaremos aquí todo ou que teñamos que estar porque ou que está claro é que ou virus veu para quedar e non se vai erradicar", explica María del Mar.

E é que aseguran que aínda non se sabe se tamén haberá unha cuarta dose ou se a vacina terminará por ser anual: "Non sabemos como será, pero seguramente nos teremos que estar vacinando cada pouco". E ante este panorama non saben se o equipo de vacinación do hospital chegará a desaparecer porque se a vacina acaba por ser anual "en Atención Primaria non hai suficiente estrutura para vacinar a toda a poboación".

Mentres tanto continúan co seu traballo, un labor constante na que as persoas chegan continuamente e onde os enfermeiros só deixan de picar brazos cando teñen que preparar as doses.

A atención de cada paciente segue o mesmo protocolo de comunicar á persoa a dose que é e a vacina que se lle administra. E tamén hai tempo para algunha que outra broma que sempre axuda a un ambiente distendido.

Comentarios