Emilio Suárez e a súa eterna mocidade aos 77

É habitual verlle correr pola praia da Rapadoira, ou en bicicleta polo paseo de Foz, e sorprende, ¿ou non? Porque a quen lle digan que Emilio Suárez ten 77 anos (León, 1944), non o cre. O deporte é o seu tratamento diario para manterse fresco e san, vital.

"De pequeno o deporte era traballar no pobo, en Matueca de Torío", recorda. A súa vida profesional estivo ligada á empresa Telefónica, pero se xubilou fai un par de décadas, e foi entón cando empezou o seu idilio co deporte. Pero a xenética tamén conta. "Son duro; a miña vida foi dura", advirte, e relata a súa día a día en Foz, onde pasa uns seis meses ao ano, mentres que no inverno vai a León. "Fago uns 8 ou 10 quilómetros diarios correndo, ás veces pola praia, outras subo ao Pico dá Lebre, outras veces polas praias, e logo, pola tarde, uns 40 ou 50 en bicicleta de montaña onde vou ata Ferreira, ou ata a praia das Catedrais, a Burela, a San Cibrao... Se non o fago fáltame a vida", afirma.

Pero non só fai bicicleta e correr. Practica o frontenis con raqueta cando está en León. "Xa empecei a xogar antes de xubilarme e gañei moitos trofeos; é un deporte moi duro e cando vou a León xogo un par de horas con rapaces de 35 ou 40 anos e non me gañan fácil; son moi correúdo", subliña. E é algo que bota de menos, porque desde que comezou a pandemia pasou a maior parte do tempo en Foz.

Cando lle preguntas polo seu segredo, sobe os ombreiros e responde: "Eu non me privo de nada; a miña muller di que non como, que devoro, pero é que logo o queimo todo", advirte. "é verdade que hai cousas que me gustan máis que outras, pero eu como de todo; iso se, o meu botellita de viño de tres cuartos á comida non ma quita ninguén", sorrí, e conta que desde hai moitos anos "peso 80 quilos, pero 80 quilos de músculo".

Outra dos seus costumes é bañarse case todos os días na praia da Rapadoira. "Tanto no inverno como no verán", explica.

GROENLANDIA. Hai case unha década tamén probou outro deporte, o kaiak. "Fun cos meus dous fillos a Groenlandia; tiñamos que remar 8 ou 10 horas entre glaciares", conta. A expedición formábana 30 persoas e ao principio non lle querían levar pola idade, pero o seu fillo Adrián insistiu: "Se está mellor que todos nós", dicía. "Ao final todo eran afagos; había que subir montes, collía o kaiak ao ombreiro e incluso tiña que axudar aos compañeiros", relata.

Hai dous anos tivo un susto. Sufriu un mareo. Estivo unha semana no hospital, fixéronlle numerosas probas, e o que en principio parecía un infarto foi vertixe. "De feito fixéronme unha proba de esforzo en cardiología; cada vez a cinta pona máis rápido e eu seguía correndo e cando terminei díxome o médico que xa lle gustaría a el estar tan ben como estaba eu", relata.