PARA QUE cen mil persoas na suma dos catro días do Resurrection Fest de Viveiro que terminou este sábado gozasen dos cen concertos programados, estivesen seguras e informadas, comesen e bebesen, traballaban no recinto de forma directa mil persoas. Para algunhas a actividade musical é algo secundario, para outras o seu traballo e tamén hai quen se turnaba para ver as actuacións.
Unha das maiores responsabilidades no festival tíñaa o seu director de seguridade, Ángel Dieste, da empresa MK Norte, que coordinaba un equipo de 140 persoas e recoñecía que non dispuña de tempo para nada máis que para facer o seu traballo: "O meu xornada empeza o mércores pola mañá e termina o domingo pola mañá. Cada día son o primeiro que entra e o último en marchar, logo de comprobar que todo queda no seu sitio e ben", explica. Nin un momento de relax nin unha escapada para ver un concerto: "Son un músico frustrado, como non me podo subir ao escenario estou detrás del. Gústame a música moito e me nbsp;gusta&a seguridade sobre todas as cousas, o meu é vocacional, me nbsp;gusta&o meu traballo", asegura.
O operativo de seguridade de nbsp;un&evento que reuniu a 16.000 persoas na súa festa de presentación e a 28.000 en cada un dos tres días grandes non é un asunto menor. Explica que actuaban en varias frontes, por unha banda os controis nos accesos "para que ninguén entre cun obxecto contundente ou que se poida considerar unha arma", atención nos frontais dos escenarios para que os que fan crowdsurfing non se magoen ou para atencións sanitarias, "patrullas reactivas" con persoal para actuar en calquera incidente, "algo que neste festival é anecdótico completamente", e como novidade unha "patrulla de mozas" nun protocolo contra a violencia de xénero. Tamén se coordinaba coa seguridade das bandas e cos corpos do Estado. "Este festival pode presumir da seguridade que ten", comenta o responsable, quen destaca a novidade este ano de protocolos para inclemencias meteorolóxicas que durante a tormenta do xoves "funcionaron á perfección".
Outras das persoas que máis traballan nos días do festival son os camareiros que atenden as once barras instaladas no recinto. "En todas hai moito traballo e é estresante porque tes que estar pendente do que se consome, ter a barra sempre disposta e preparada para poder servir á xente ou máis rápido posible, pero faise con gusto, levámolo ben", comenta o xefe de barra Miguel Blanco, quen recoñece que se fan horas pero "tamén están ben pactados vos descansos" e que nos momentos dos concertos principais, cando a xente está máis pendente do escenario, incluso eles poden ver algo. Leva seis anos traballando no festival e asegura que o mellor é o ambiente: "Nunca tes ningún problema coa xente, traballei noutros sitios de hostalería e non era así", comenta.
Unha das camareiras, Laura Rapa, recoñece que desde as seis da tarde en diante o traballo é moi intenso, "non párase un minuto" e por exemplo o venres no concerto de Slipknot "foi ou único momento de descanso". Con todo resalta que son moitos traballando e que entre todos axúdanse. "Ao final o cansazo paga a pena porque traballar aquí é unha experiencia brutal, cun ambiente moi bo e xente moi respectuosa", apunta.
Na zona de comidas tamén hai unha intensa actividade e Taberna Galaica era unha das foodtrucks que acumulaba máis colas para degustar o seu único e exitoso produto, xamón asado en forno de leña durante sete horas que ofrece ben en ración ou en bocadillo con pan de Panadería de Covas. "Un día bo asamos uns quince xamóns, que xa asados pesan uns nove quilos. Con cada xamón facemos uns 50 ou 60 bocadillos", comenta Juan Perdigón, encargado deste posto no que traballan en quendas sete persoas. "Isto non para, estamos case as 24 horas", di, desde que entran os primeiros a facer os preparativos ata que se van os últimos ao finalizar a xornada.
"Por momentos hai moita cola e non paras, pero como estamos varios compañeiros sempre atopamos un ratiño para ver algún concerto", agregaba un deles, Matías Sánchez.
Outro que non parou estes días é José Manuel Vázquez, Leman, xerente de Galipizza que xestiona o cátering dos artistas, o local de restauración da zona vip e o Resucamp, con 29 empregados dedicados ao festival. "En todo o Resu só puiden ir ver tres cancións de Slipknot", di Leman, quen comenta que non pode ver os concertos porque tras eles os artistas fan peticións de comida á carta e supervisa que as entregas se fan correctamente.
Como anécdota, apunta que tiveron que levar a Slipknot "unha torta de cumpreanos de Oreo" con velas incluídas pero descoñece que integrante era o que estaba de aniversario.
Na área de merchandising había postos como o de Laura Mazorra e Javi Calderón, de Madrid, que fan artesanía con estética sinistra" inspirada no cine de terror ou a música rock como máscaras de papel maché de doutores da peste, demos, pallasos sinistros ou cantantes de black metal que segundo contan son o que máis gustan aos asistentes ao Resurrection. "Chegamos o día antes para montar e durmimos no Beachcamp. Estamos aquí para cando abre e ata que acaban os concertos, máis de doce horas", comenta a artesá. Calderón engade que é "canso" estar todo o día no posto e que "ás veces hai que saír a dar un paseo a despexarse un pouco. Intento estar nalgún concerto pero pouco a verdade", recoñece.
Nesta edición do Resurrection había 170 medios nacionais e internacionais acreditados con 350 xornalistas segundo indica o responsable de comunicación, Esteban Girón, que dez días antes da cita xa se instala en Viveiro con xornadas interminables. "Son o responsable de que todos os medios cumpran as normas marcadas polas estrelas pero tamén de protexer os intereses dos xornalistas", di Girón, que nesta edición viviu tamén o festival desde o punto de vista dos artistas ao formar parte do grupo Toundra que actuou o xoves.
Entre os medios acreditados está a canle especializada Metalovisión cos seus reporteiros Zayk, Krawel, Torr, CL e Xota. "Facemos unha reportaxe por día do festival e o que intentamos é falar dos grupos, do ambiente, a localización... contamos a nosa experiencia, é algo subxectivo e informativo", comenta Zayk, que apunta "xornadas moi longas" xa que están no recinto antes da apertura de portas e esperan ao último concerto antes de irse.
Ademais intentan turnarse para ver algún concerto, como apunta tamén Krawel: "Como cada un temos o noso estilo nos turnamos e intentamos ir" ao que engade que para el o Resurrection Fest é "o evento do ano" e está a desexar vir.
1. CÁTERING ARTISTAS. José Manuel Vázquez supervisa as peticións das estrelas e tamén xestiona o local de comidas da zona vip Pandemonium.
2. BARES DO RECINTO. Uns de dos que máis traballo teñen son os camareiros que atenden as once barras do festival.
3. TABERNA GALAICA. "Cada día asamos uns 50 xamóns", aseguraba o responsable deste posto da zona de restauración que tiña longas colas.
4. ARTESANÍA GÓTICA. Entre os postos de merchandising que se instalaron este ano estaba o de Laura e Javi, que atendían a caseta durante máis de 12 horas.
5. SEGURIDADE. O responsable, Ángel Dieste, é o primeiro en entrar no recinto e o último en irse. A importancia deste traballo fai que non poida distraerse con nada.
6. METALOVISIÓN. No festival había 170 medios nacionais e internacionais acreditados con 350 xornalistas, entre eles os deste canle especializada en metal.
