Tanto os traballadores como as administracións tratan de evitar custe o que custe o apagado das 512 cubas electrolíticas, os recipientes dos que sae o aluminio puro resultante da separación por oxidación do metal da pasta de alúmina na que está contido. Son o corazón da factoría e deixar de latexar de súpeto suporía a morte da fábrica. Alcoa sostén que unha desactivación ordenada do proceso, en forma de hibernación', ‘permitiría recuperar a produción ao cabo dun tempo cun custo asumible, aínda que o comprador, Liberty House, deixouno claro: desexa a fábrica funcionando. Pero ¿como poderían ser desactivadas?
Pode facerse ás bravas, baixando o machete eléctrico co que a caída de intensidade e tensión danaría gravemente o recubrimiento cerámico da cuba, así como os cátodos que, xunto cos ánodos, activan o paso da electricidade. O ocorrido durante a crise dos barrís do Casón, en 1987, é bo exemplo das perdas que podería supor levar a cabo o proceso desta forma tan brusca. Para rearrancar habería que picar o metal solidificado e refacer os recipientes, algo inasumible na actual situación de custos eléctricos e prezos do metal. Xa durante aquela traumática parada tras o Casón falouse de 20.000 millóns de pesetas. De repetirse o apagado, outras plantas substituirían o fabricado desde A Mariña. é un proceso tan delicado que incluso en paradas curtas e puntuais —baixando potencias cando se demanda a interrumpibilidad eléctrica que solicita Rede Eléctrica para abastecer o consumo externo—, as cubas e o seu material refractario reséntense.
"Unha parada ordenada das series —sinala un traballador de Electrolisis—, pode facerse, habería que retirar o aluminio cara á fundición e meterlles as cuñas, quizais en tres horas pódese apagar unha cuba". Nas plantas que pertencían a Alcoa en Avilés e A Coruña fixérono: retiraron o baño electrolítico que xera a reacción química que produce o aluminio deixando só unhas toneladas de material fundido en cada cuba e cortouse a corrente eléctrica.
Na fábrica mariñá de Aluminio —en terreos de Xove, onde deixa impostos por iso e a enerxía que ata alí se transporta—, existen 512 cubas, das que 32 xa foron paradas hai un ano co fin de reducir a produción e o custo enerxético. A pesar das protestas, o comité non puido entón frear a pretensión da dirección de Alcoa. O mantemento e operación das cubas xera ao redor centos de postos de traballo perpetuo, en diferentes quendas e con operarios propios e auxiliares.
O persoal xa sospeitou do mal precedente dese "cesamento dá produción", solicitando axuda á ministra de Industria, Reyes Maroto, Alcoa tampouco accedeu a baixas incentivadas do persoal máis veterano de Aluminio para substituílo con persoal proveniente de Avilés e A Coruña, nin cubrir as vacantes cos eventuais neste ‘lume perpetuo' só ininterrompido en 40 anos por graves sucesos ou puntual avaría. Agora trata de convencer ao persoal de apagalas por dous anos —non transcendeu se na negociación expúxose apagar só unha parte—, pero os traballadores non se fían de ningunha desconexión e unha esixencia irrenunciable é que as cubas non se paren. A empresa ten agora 15 días para tomar unha decisión do Ere e os traballadores para salvar a planta.
Pode facerse ás bravas, baixando o machete eléctrico co que a caída de intensidade e tensión danaría gravemente o recubrimiento cerámico da cuba, así como os cátodos que, xunto cos ánodos, activan o paso da electricidade. O ocorrido durante a crise dos barrís do Casón, en 1987, é bo exemplo das perdas que podería supor levar a cabo o proceso desta forma tan brusca. Para rearrancar habería que picar o metal solidificado e refacer os recipientes, algo inasumible na actual situación de custos eléctricos e prezos do metal. Xa durante aquela traumática parada tras o Casón falouse de 20.000 millóns de pesetas. De repetirse o apagado, outras plantas substituirían o fabricado desde A Mariña. é un proceso tan delicado que incluso en paradas curtas e puntuais —baixando potencias cando se demanda a interrumpibilidad eléctrica que solicita Rede Eléctrica para abastecer o consumo externo—, as cubas e o seu material refractario reséntense.
"Unha parada ordenada das series —sinala un traballador de Electrolisis—, pode facerse, habería que retirar o aluminio cara á fundición e meterlles as cuñas, quizais en tres horas pódese apagar unha cuba". Nas plantas que pertencían a Alcoa en Avilés e A Coruña fixérono: retiraron o baño electrolítico que xera a reacción química que produce o aluminio deixando só unhas toneladas de material fundido en cada cuba e cortouse a corrente eléctrica.
Na fábrica mariñá de Aluminio —en terreos de Xove, onde deixa impostos por iso e a enerxía que ata alí se transporta—, existen 512 cubas, das que 32 xa foron paradas hai un ano co fin de reducir a produción e o custo enerxético. A pesar das protestas, o comité non puido entón frear a pretensión da dirección de Alcoa. O mantemento e operación das cubas xera ao redor centos de postos de traballo perpetuo, en diferentes quendas e con operarios propios e auxiliares.
O persoal xa sospeitou do mal precedente dese "cesamento dá produción", solicitando axuda á ministra de Industria, Reyes Maroto, Alcoa tampouco accedeu a baixas incentivadas do persoal máis veterano de Aluminio para substituílo con persoal proveniente de Avilés e A Coruña, nin cubrir as vacantes cos eventuais neste ‘lume perpetuo' só ininterrompido en 40 anos por graves sucesos ou puntual avaría. Agora trata de convencer ao persoal de apagalas por dous anos —non transcendeu se na negociación expúxose apagar só unha parte—, pero os traballadores non se fían de ningunha desconexión e unha esixencia irrenunciable é que as cubas non se paren. A empresa ten agora 15 días para tomar unha decisión do Ere e os traballadores para salvar a planta.
