Se é un peixe e vai picar, encha este impreso

Di un dito un pouco malvado que Ribadeo sempre viviu de costas ao mar. Pero é só unha verdade a medias porque é un pobo cheo de pescadores, como todos os da Mariña con costa. A pesca, aseguran os seus afeccionados (que son moi fieis e bastante tercos), proporciona desde tranquilidade ata algo que levar a casa para cear. Pero como para todos os demais, tamén para os pescadores os tempos están a cambiar. Na Ría de Ribadeo non entra nin tanto peixe nin tanta variedade e ademais a xente está que rabea coas normas que lles pon.

Agora mesmo hai dous clubs de pescadores. O maior é Corvo mariño, cun centenar de asociados. Os Pescanovas, máis recente, son un par de ducias. O presidente de Corvo mariño, Julián González, está moi enfadado con todo o que é a tramitación administrativa. Di que está farto de enviar consultas a Portos de Galicia sen que nin tan sequera contéstenlle ás dúbidas que lles expón. Conta que envía alegacións ás normativas e que nin tan sequera as teñen en conta, e iso que el di que por forza teñen que estar redactadas por xente que non é afeccionada ao mundo da pesca "porque se non é así non se entende que nos pidan esas cousas, porque é que non se poden cumprir".

No caso de Ribadeo permítenlles pescar nun tramo de cen metros no dique do Eo "e é un lugar moi malo. O interesante é que che habiliten algunha esquina, que é onde se pesca máis. Aquí non hai, e ademais está en plena canle, que iso dificulta tamén moito as cousas".

A normativa actual en Asturias para a pesca deportiva é moito máis laxa que a galega, algo que non entenden

Non é, nin moito menos, o único que lles desgusta, e máis se se mira á beira de en fronte, a Asturias, onde as limitacións son moito menores e pódese pescar con gran liberdade.

Julián recoñece que non se debían de deixar as cousas como estaban "porque é verdade que hai xente que se pasa". Pero el di que as normativas que lles pon presupoñen "que todos somos uns delincuentes". E explícase: "Por exemplo, temos que cortar un anaco das aletas porque así se identifica o peixe e evítase que o poidas levar a vender. Si que hai xente que o fai, sábeo todo o mundo. Pero a realidade é que a inmensa maioría, non o facemos. Pescamos porque nos gusta. E incluso hai xente que o fai porque é unha axuda para comer". E o ejemplifica no caso de moita "xente que é xubilada do mundo do mar, por exemplo, que ten unha pensión pequena e o que colle aquí vénlle moi ben. Pero iso nunca nolo teñen en conta".

Como tampouco lles teñen en conta, di moi enfadado, "que todos os trámites que hai que facer agora para ter a licenza téñalos que facer por internet. A min, que medio me manexo con internet, ás veces cústame, pois hai xente maior á que lle é totalmente imposible. Ademais que moita xente non ten porque non lle dá gana ou porque sinxelamente non pode pagalo. Pero iso tampouco o miran. Fano así e se váleche ben e se non, pois nada. Búscache a vida".

ESIXENCIAS. Eses trámites son os que hai que facer para obter os permisos necesarios, pero logo é necesario ir cumprindo numerosas esixencias. Juanjo Mourelle é outro dos veteranos nisto da pesca. Di que agora mesmo se acabou o de coller a cana e ir pescar un intre: "Non podes, porque non che dá tempo. Hai que ir facendo unhas cousas e outras e non hai maneira". Di que iso se nota sobre todo na pesca de fondeo, que el practica habitualmente pero que admite que ten tamén condicionantes "que son incomprensibles". Entre eles, que lles obrigan a levar unha lanterna sumergible "cando resulta que está prohibido saír a pescar pola noite. Para que queres entón a lanterna?".

Moitos dos trámites que necesitan téñense que facer online e quéixanse de que moita xente non sabe facelos

POLÉMICA. Tampouco se esquece doutro elemento que arrastrou unha longa polémica: o localizador para que en todo momento sáibase onde está exactamente a embarcación ou unha cadea da mesma lonxitude que a embarcación "e como teñas unha de seis metros, verás que graza che fai recoller unha cadea de seis metros para fondear, cando todo ou mundo sabe dabondo que cunha de metro e medio chega perfectamente. Pero claro, para saber iso tes que ser pescador, e tal e como está redactado todo iso, está moi claro que quenes pensaron esas normas non son pescadores".

Pero tras papelorio queda preguntarse algo importante: ¿Pican? Pois depende.

"Ou ano pasado", di Juan Navarro, tamén socio de Corvo mariño, "foi un bon ano para ou lura. Parece como que ía recuperando un pouco. Vai como por ondas, pero está claro que non é coma antes. Hai bastante menos do que había".

E aínda que todos admiten que, efectivamente, a pesca vai a menos en cantidade, o que máis botan en falta é a variedade. Todos coinciden en recordar tempos, en realidade non tan afastados, nos que a Ría de Ribadeo era un lugar excelente no que mordían o anzol especies en grao sumo variado.

"Cando cheguei eu aquí", recorda Julián, "había moitas máis especies, sempre collías cousas distintas". Juanjo di que era moi habitual ir pescar "e volver para a casa con douradas, salmonetes, maragotas, ata cabras se collían", aínda que eses tempos agora quedan xa moi atrás e ningunha desas especies atópanse xa na ría. Só moi de cando en vez aparece algún exemplar que se sae do habitual.

LUGARES. A costa de Ribadeo é un bo lugar para pescar. Pódese facer en lugares moi frecuentados da zona de Rinlo ou Piñeira, onde os pescadores teñen moi ben localizados algúns lugares nos que aínda seguen picando. Ata alí desprázanse a diario numerosos pescadores. Na zona de costa próxima entre Rocas Brancas e a Illa Pancha é moi habitual atoparse sedelas porque tamén é un espazo moi demandado.

Pero por proximidade a xente quere pescar cerca do pobo, e cerca do pobo só pescábase no porto ata que se regulou e agora só hai unha franxa autorizada de cen metros.

"Neses cen metros", explica o presidente de Corvo mariño, "hai que deixar unha distancia de cinco metros entre pescadores, que é outra cousa que non nos cabe na cabeza". Ten as súas razóns: "é verdade que había xente que se pelexaba polos sitios para pescar ás veces, pero é que eran dous. Tamén se pelexa xente nos bares e non por iso castigan a todos os bares. Pois aquí si se nos castiga a todos, coma se todos pelexásemonos/pelexásemosnos".

E di que isto fai que se dean circunstancias como que, por exemplo, "coa lei na man non podes ir pescar cun amigo. Tes que porche a esa distancia co que é bastante habitual que as sedelas se enganchen".

Tampouco poden ir pescar "un pai e un fillo ou un avó e un neto. Xa me contarás... ¿Que vas facer? ¿Deixar ao rapaz alí só? A graza disto precisamente é ensinarlle a pescar, como se fan as cousas para que se converta nun bo pescador, pero tal e como está agora isto pois non, resulta que non se pode facer, e parécenos incrible, a verdade".

Iso por non falar de que conta que "hai xente que vai a strong <>pescar en cadeira de rodas. Pois na zona que hai habilitada para pescar agora en Ribadeo, non poden. é imposible para eles".

Todos están algo cansados. Mourelle di que "ás veces xa se che quitan as ganas de ir pescar. Entre que se colle pouco e todo ou que tés que facer, case non paga a pena". Todos eles defenden que a xente á que lle gusta pescar de verdade é a que ten sempre un mellor comportamento en todos os sentidos: na selección das especies e en coidar a contorna do porto.

A Julián González di que non lle gusta nada "iso de ir con alguén de pesca e que deixe as cousas por alí. ás veces vou con xente que se toma dúas cervexas e xa se lles esquece todo. Sempre lles digo que teñen que recoller ben. Non despois, nese momento, porque ten que quedar todo ben limpo".

E gustaríalles que ese mesmo compromiso individual tivéseno as administracións. Pero temen que "tanta traba, acabe con todo". E xa vai quedando menos.