Isabel Rivas é unha galega que se viu afectada por un axuste de emprego con máis de 50 cumpridos. Regresou ao seu berce, Cospeito, e hoxe é o seu "molinera". Alí é típico facer pan nas casas e ela, máis que rendibilidade, o que quere é ser feliz e coidar a alimentación dos seus clientes amigos.
O seu é desde sempre un traballo nobre de tradición familiar, pero non foi o seu caso, pois non lle ensinou ninguén dos seus e si José, o seu antecesor. Era xullo de 2014. Él xubilábase e tristemente morreu en meses, en novembro. Do que lle faltaba por aprender á súa sucesora encargouse o fillo do defunto.
O muíño do Fruseiro, que é como se chama pola súa localización, data do século XVIII e está sobre o caudal do río Anllo, o que move a turbina.
Na localidade cospeitense, na comarca da Terra Chá, a 28 quilómetros da capital provincial, en O Muíño de Isabel, nome comercial actual, a súa dona, que ten tamén tenda online, xa fai moito que o sabe todo do ciclo trigo-fariña-pan.
Tiña sobre todo a motivación de fomentar de novo o moenda natural dun cultivo de trigo tradicional galego, que se cultiva con moitísimo mimo"
Especies autóctonas de trigo sobre variedades antigas e dar un servizo á comunidade son os seus propios "motores". "Aquí faise moito pan en casa, cada casa ten o seu forno e facemos a moenda para a xente", explica a Efe. Callobre e caaveiro (locais), xunto coa espelta (esta traída de Segovia), é o que traballa.
Isabel conserva intacta a ilusión que lle permitiu dar este paso fai máis dun lustro e a que, ademais, permítelle encarar persoalmente o cambio de prefixo, ao 6, aos sesenta, como unha muller renovada e, desde logo, reinventada.
Ela, que estivo vivindo aquí e alá, finalmente atopou o seu futuro á beira da casa que deixara moitas décadas atrás.
"Tiña sobre todo a motivación de fomentar de novo o moenda natural dun cultivo de trigo tradicional galego, que se cultiva con moitísimo mimo", relata. E, evidentemente, sen químicos, destaca.
"Custou moito traballo pero aquí estamos a pelexar, logo de seis anos de loita. Agora empézallenos a ver, a considerar"
O seu predecesor estaba ultimamente un día á semana e ela, a diario, de nove a unha e media e de catro a oito e media da tarde. Fixo reparacións e unha posta a punto, pero o labor segue sendo manual. A presenza de maquinaria é mínima. Non é necesaria e para darse conta basta con observala: as mans móveas con afán.
"Custou moito traballo pero aquí estamos a pelexar, logo de seis anos de loita. Agora empézallenos a ver, a considerar. Foi duro pero estamos satisfeitas".
Fala en plural Isabel porque desde hai un ano ten unha axudante, Patricia, á que dobra en idade. ela, a súa compañeira de faena, conta os seus inicios: "Coñecina a través do meu pai, que traía a moer o seu trigo. Sabía que Isabel buscaba a alguén para seguir co proxecto". E, sen dubidalo, nin curta nin perezosa apuntouse a contribuír a esa alimentación "máis sa e dun xeito máis natural".
Os seus compradores "non son clientes, son amigos", conclúen ambas ao falar dos seus veciños, aqueles que se as 'molineras' non tivesen o suficiente resuello para cumprir coa súa misión, empuxaríanas a facelo sen dubidalo.
Ademais, a súa lista de clientes xa é avultada e son coñecedoras de que cociñeiros de prestixio recomendan fervientemente ese muíño, polo tándem que forman Isabel e Patricia.
