"Foi unha morte violenta, sen dúbida, e a única autora posible foi Ana Sandamil"

Os investigadores do Garda Civil declaran que nunca barallaron outros sospeitosos e que a acusada mantivo unha actitude "defensiva" en todo momento. "Interrogámola o día dos feitos porque estaba totalmente lúcida", afirman 
La acusada, Ana Sandamil, este miércoles en la Audiencia Provincial de Lugo. XESÚS PONTE
photo_camera A acusada, Ana Sandamil, este mércores na Audiencia Provincial de Lugo. XESÚS PONTE

A terceira xornada do xuízo pola morte da pequena Desirée Leal —presuntamente a mans da súa proxenitora, Ana Sandamil— centrouse este mércores nas declaracións dos axentes da Garda Civil vinculados ao caso, tanto os que acudiron á vivenda de Muimenta o día dos feitos, como os que lle tomaron declaración á acusada tan só unhas horas máis tarde no servizo de Urxencias do Hula. A conclusión das súas pescudas foi clara: "Foi unha morte violenta, sen ningunha dúbida, e a única autora posible foi Ana Sandamil. Nunca barallamos outros sospeitosos", confirmaron.

Media ducia de gardas —dos postos de Castro de Rei, Cospeito e da Unidade Orgánica de Policía Xudicial de Lugo— relataron a súa intervención no procedemento e destacaron ademais unha impresión común, a "excesiva tranquilidade" dunha nai que acababa de perder á súa filla de sete anos. Os axentes fixeron tamén fincapé no comportamento da avoa da menor, totalmente distinto ao da proxenitora. "A avoa da nena non paraba de chorar e gritar. Estaba desesperada. Intentaba responder ás nosas preguntas, pero ás veces non era capaz, aínda que intentaba colaborar en todo o que podía", sinalaron.

Ana Sandamil, pola contra, mostrou desde o principio unha actitude distante que chamou a atención dos investigadores. "Foi moi pouco colaboradora e mantivo unha actitude defensiva. Nós démoslle o pésame, falamos un pouco con ela para intentar empatizar e logo preguntámoslle se podiamos coller o seu móbil e o seu tableta, xa que tiñamos que levar a cabo unha investigación para aclarar o sucedido. ela mirou ao seu pai e o home dixo: ‘Para iso, teriamos que falar cun avogado', así que ela mirounos e díxonos que non daba o seu permiso. Como había unha menor falecida e indicios de violencia no escenario, explicámoslle que nos iamos a levar os dispositivos de todos os xeitos para polos a disposición xudicial. Estrañounos ese comportamento, xa que se unha nai perde á súa filla de forma accidental, o normal é que queira aclarar as cousas canto antes".

Este comportamento da acusada, xunto cos indicios achados na habitación na que apareceu a nena, descartaron xa case desde o principio a hipótese dunha morte accidental. "O que apreciamos ao chegar á vivenda foi unha escena violenta, con sangue espallado pola habitación. O que viamos a primeira ollada xa non cadraba cunha morte accidental pola inxesta de pastillas, como expuña a proxenitora".

Os axentes que falaron con Ana Sandamil unhas horas máis tarde no hospital lucense tamén detectaron unha actitude esquiva. "Accedeu a contarnos a súa versión do sucedido e pedimos permiso ao persoal do centro para utilizar o computador que había no box de Urxencias. Recollemos a súa declaración con total normalidade, pero cando lla demos para que a revisase negouse a asinala. Dixo que non a ía a asinar porque o folio no que estaba impresa non tiña ningún membrete oficial e ademais recomendáronlle que non asinase nada, pero non quixo dicir quen lle fixo tal recomendación".

Tanto os gardas que acudiron ao domicilio como os axentes que a interrogaron no Hula sinalaron ademais que Ana Sandamil estivo en todo momento "perfectamente consciente" e respondía ás súas preguntas con total coherencia. "Obviamente, non estaba 100% centrada e víase afectada pola situación. Quizá podería dicirse que estaba un pouco ida, pero entendía todo o que se lle preguntaba e respondía sen ningún tipo de incongruencia".

Os axentes que se trasladaron ata o hospital explicaron ademais que, nun principio, acudiron ao centro unicamente para interesarse pola súa saúde, pensando que estaría nerviosa e en estado de shock. Con todo, atopáronse cunha situación moi distinta. "Non levabamos medios para tomarlle declaración porque pensabamos que aínda non sería posible, pero os médicos dixéronnos que estaba ben e que podiamos falar con ela sen ningún inconveniente, por iso tivemos que pedir prestado o computador do box. Nese momento, Ana Sandamil estaba totalmente lúcida e falaba de forma coherente. Se non fose así", insistiron, "non lle tomamos declaración".

CONTRADICIóNS. O testemuño dos axentes revela que Ana Sandamil contou dúas versións contraditorias do sucedido esa noite. Os gardas do posto de Castro de Rei —que foron os primeiros en chegar ao domicilio o día dos feitos— declararon que a nai de Desirée contoulles que a nena se levantou para ir á cociña e non volveu. ela levantouse un pouco máis tarde, saíu da habitación e atopoulla tirada no chan do corredor, polo que a recolleu e deitouna na cama. "Non nos dixo nada máis; nin se estaba viva ou morta".

Con todo, aos axentes que a entrevistaron no Hula contoulles que, esa mañá, levantouse primeiro ela, foi á cociña a tomar un café, saíu á galería a fumar e, ao regresar á habitación, atopouse á nena tirada no chan, á beira da cama, polo que a deitou de novo e intentou reanimala. Esta versión foi a que contou no xuízo, que chega este xoves á súa cuarta xornada. 

Comentarios