NAMORARSE. No eido humano o mellor que poden facer hoxe os xoves é camiñaren xuntos na conquista da felicidade, viaxar, ser valentes e, se teñen forzas, non gardar rancor a un país cunha taxa de paro xuvenil por riba do 50%.
Así o fan. Aí está a pasarela do Miño, fronte ó Club Fluvial de Lugo, chea de cadeados de cores, de parellas que se prometen amor para sempre e tiran a chave da súa liberdade sentimental ó río. É un xesto tan bonito como antigo, pero moito máis fermoso e inocente que o cinturón de castidade.
A tradición comezou hai séculos en Roma, na ponte Milvio e chegou ó seu esplendor a carón do Sena, en París, na Pont das Arts, con cadeados decorados por artistas. Hoxe está estendida por toda Europa.
O gran tesouro dos novos é a súa xuventude, como xa dixeron os modernistas. O seu sorriso aínda é anxelical e a súa fortaleza pode máis que os golpes da vida.
O cumio de Soutomaior non arranxará os seus problemas laborais nin a Lomce tampouco, pero se saben a quen darlle o amor e entregárense desa forma, sairán adiante.
A ilusión move o mundo. A xente morre cando deixa de ter afecto. Cando estou triste, vou ó bar Garaxe, na rúa Portugal de Lugo, e alí tomo unhas cervexas cos meus amigos da xuventude.
Mentres Jacobo tira as birras, xa estamos sorrindo. As nosas lembranzas son un refuxio amoroso. Os nosos segredos compartidos, uns cadeados rachados. A troula fainos libres.
