Ás veces

Ás veces, que vergoña, esquezo. Esquezo os corpos laranxa butano que languidecen en Guantánamo e todos os avións que transportan detidos sen dereito a xuízo pola sospeita de seren terroristas. Ás veces esquezo os rostros que me miraron no campo de refuxiados de Tinduf, e nas favelas de Salvador de Bahia e nos arrabaldes de París ou da Coruña.

Ás veces esquezo os vultos que esquivei nas noites pechas das Ramblas de Barcelona ou na Gran Vía de Madrid, eses vermes adormecidos pola fame e polo alcol que queren espertar bolboretas. Decote non lembro as cifras dos telexornais que falan do número de afectados pola sida en África, dos mortos polos asolagamentos na India, das vítimas dun coche bomba en Bagdad, dos nómades sen lugar para a esperanza neses pesados fardos de Darfur.

Ás veces limítome a respirar e maldicir unha crise económica que aumenta o prezo dos tomates. Decote, que absurdo, fanme crer que tamén eu son Wall Street. E veñen os versos d´O caderno da ira de X.M. Alvarez Cáccamo: “e cada mañá que medo/ ese instante en que poden rachar todos os cabos/ e ficarmos ao pairo contra sulago frío/ e dunha hora pende certa extensión azul/ ou vivir nunha alcoba fechada/ que cheira a maletas de cal”. E eu, nesta penumbra, esquecendo.