ANDABA A familia uliscando entre os postos de Traxandaina no cantiño de Nemesio Cobreros cando vexo que o Pelúdez enceta unha conversa cunha moza que está a carón dos que tiñan compangos.
—Da Fonsagrada gústame todo, mesmo o clima. Fíxese se devezo eu pola Fonsagrada, que teño ido en bici co Chilaritos; sendo máis novo, claro, que agora ao mellor non chego nin a Castroverde. Todo o que me poña de diante: mel, butelo, carne de xovenca, pan, queixo ou verdalladas do campo. Todo. E a paisaxe! Que me di da paisaxe? Dá xenio mirar pra Naraxa e todo por alí, ou xantar no Cantábrico, ou... por certo, vostede quen vén sendo?
—Eu son do Turismo do Concello da Fonsagrada.
—Ah! Pois perdoe, que lle estou a facer intrusionismo no seu traballo. Conte vostede, conte, que hai por alí?
A Filomena, que viña de ver as cámaras de afotos e outros produtos, arrampla co home e xuntos entran ás présas na Estación de Autobuses.
—Esquencín que á unha chega Reborita das Arieiras e xa debe estar entrando o seu coche.
—E logo de onde vén?
—Foi pasar uns días coa irmá que ten na Mariña.
Non se miraban dende antes da panderemia e iso nelas é moito tempo porque son unlla e carne.
—Imaxino que a carne a poñerá a outra, porque a Reborita conserva o esqueleto e grazas.
—Cala, que aí vén!
—Reborita! Canto tempo! Veña aos meus brazos! Daquela a consogra de Pelúdez dá un paso atrás e impide o contacto co home.
—Arrenuncio, Satanás, que tes todos os boletos pra ser un anistomático de moito pendello!
—Ai, ho! Cos anos que levo ás costas xa me tardaba.
—Que che tardaba? O raciocinio? —pregúntalle a muller.
—Fixéranme a cobra no verán, no outono, no inverno e na primavera, pero aínda faltaba que ma fixeran nunha estación, a de Autobuses!
—Se é por iso, podes durmir a perna solta, porque tampouco cha fixeron nunca no Cabo Cañaveral, que é outra estación, a espacial.
Os tres personaxes saúdanse coa man no peito e saen outra vez á feira, onde agardan por eles os fillos e os netos.
—E como lle foi pola Mariña?
—Mal. A xente está moi preocupada. Se ninguén ten motivos pra rir, imaxínense eles, co de Alcoa. —Hai anos que veñen tortos e non hai quen os endereite —di Pelúdez.
—Non coma ti, que nasciches revirado e hoxe cáseque es unha persoa normal grazas á muller que che corrixe, que son eu.
Xantamos os oito polas inmediacións e cando máis suaba Pelúdez coas súas mans de crocodrilo, que son as que nunca chegan a coller a conta, Reborita tira de tarxeta e di: —Deixádeme convidar a min, que hai tempo que non o fago.
—De ningunha das maneiras! —protesta o home.
—Quere pagar vostede? —recúa a consogra.
—Non, non... Quero dicir que de ningunha maneira hai moito tempo dende o último convite, pero non teño reparo en que o repita hoxe. É moi agradecido convidar aos nosos seres queridos e eu non tería corazón se lle impedise un pracer tan satisfatorio...
Logo, saíndo á rúa, coméntalle á Filomena nun aparte.
—Ufff! Por pouco me colle a palabra.
—É que sempre falas de máis. O plan da tarde consiste en asistir á revista oral da AELG que este ano leva o título de Lorchas e punteirolos, ou sexa, que vai de fútbol.
— Vas estar caladiño?
—Xúrocho. E por moi pouco o cumpre, pero xa o final, logo de que falaran todos, Pelúdez ergue o brazo pedindo a palabra.
—Xa me parecía raro —di Reigosa—.
Fale o que lle pete.
—Eu só quería engadir que no meu tempo de mozo aínda non chegara o fútbol e polo tanto non teño nada máis que engadir.
—Pois moi ben engadido —rematan o acto os presentadores.
CORA
