Hai uns días fixen de cicerone afeccionada —pero entusiasta— de Lugo cidade e as súas belezas, como se dicía nos álbumes de principios de século pasado. E debo referir as opinións que de volta do percorrido lucense recebín dos meus amigos. A observación cotiá da cidade vivida pódenos facer desviar a atención, ou aproximar o foco demasiado ás pequenas cuestións, e desa maneira perder a perspectiva do privilexio que significa viver e desfrutar placidamente nunha cidade grande para abarcar nunha soa mirada e pequena por ser abordábel na dimensión humana coas proprias forzas.
Os romanos facían a escolla do emprazamento das súas urbes utilizando un método moi semellante ao científico. Lugo ten a seu dispor unha planicie de dimensión única no caso galego e singular no entorno cantábrico. É posíbel imaxinarse os tupidos bosques de carballos e castiñeiros deseñando bóvedas arbóreas, inspiración das románicas de pedra. Amosamos o pai Miño e os seus fillos fluviais arrodeando o castro lucense exhibindo —escandalosamente— a abundancia de auga, que para os visitantes da meseta é motivo de envexa. Mesmo semella que os pontos débeis que para nós son motivo permanente de preocupación pasan desapercebidos para os visitantes ao integrar o conxunto do observado e o vivido nunha soa experiencia. O visitante contempla o parque, os xardíns, as prazas, os edificios conservados, a cualidade da construción de séculos pasados, as zonas peonís, as terrazas en todas partes, o acceso fácil aos monumentos (fácil e gratuíto, sinal de riqueza, dixéronme), a suavidade do ambiente urbano manifestada nomeadamente na fala cariñosa, doce e aqueladiña das mulleres que maioritariamente atenden nos establecementos públicos. En fin, a paz, que semella acompañar a vida diaria na nosa cidade, é a tona do ambiente urbano do Lugo do século XXI observado por habitantes doutras urbes, outros espazos que non teñen nen por natureza nen por construción humana o carácter lucense.
Debemos engadir que a vida de visitante é moi agradecida porque nestes casos ninguén vén a Lugo de visita ao médico, nen ao advogado, nen ao xulgado, nen a debater coa compañía de seguros, nen a se examinar, nen a discutir co catastro, nen a Facenda nen sequer ás oficinas de apostas do Estado para se levar unha decepción en ausencia de premio. Cando nos vestimos coa saia de visitante —tamén chamado de mal nome turista ou ‘guiri’— adoptamos unha aptitude proclive ao contento, á compracencia, en fin, ao desfrute do tempo en función do aumento do benestar e non é asunto de se pór moi críticos sobre todo se por comparación co lugar de procedencia case todo son vantaxes. Podemos explicalo mellor cunha anécdota infantil. Unha nena vén desde Madrid pasar unhas vacacións coa avoa a Lugo e, afeita a saír de casa en coche a todas partes, mesmo para ir á boca do metro, queda maravillada o primeiro día lucense ao comprobar que pode ir a pé a todas partes, pode ir soa, sabe ir, sabe voltar, e pode facelo cada día e todos os días. Declarou: aquí son feliz.
