LOGO DE ver os artesáns dos Traxandaina, fomos paseniño cara ao centro porque aínda que tiñan cita pra facer unha entrevista co enviado especial da BBC, había tempo.
Cando pasamos diante das estatuas da familia, na praza da Constitución, Pelúdez pregunta:
—A que non sabedes quen foi o primeiro que pediu ao Concello un monumento prá Filo e mais eu, porque daquela non estabades os outros?
—Que sei eu! —di a Vanesa —Se cadra foi o Trapacero, que eu cheguei a coñecelo un ano antes do seu pasamento.
—Quente, pero non. Foi don Francisco Rivera Manso nun artigo que asina o ano 1963. Tendo en conta que o monumento foi cousa de García Díez no ano 1997, a Rivera fixéronlle caso 34 anos despois, que non está nada mal, porque eu levo máis dun século petando por unha escultura ao cienfalópodo, e non hai nin trazas.
—Padín Martínez fixo unha.
—Sí, pero na Coruña, que está a cen quilómetros.
—Tamén hai outro en Vigo, co Xulio Verne.
—Ben sei, pero o de Verne non o podes poñer á feira porque cunha ventosa tes pra todas as festas, ou como se chamen. Falando da Coruña, alí expuxo no ano 1950 Luis Novo, un pintor que me fixera un retrato titulado ‘Pelúdez’
—Moi propio. Niso atinou.
—Polo que recordo, mercouno o propio Concello da Coruña, de tal xeito que debe estar en María Pita, ou nos almacéns. Teño que preguntarlle por el a Paco Vázquez.
—Non te fagas ilusións —coméntalle a muller—. O máis seguro é que o teñan debaixo da pata dunha mesa coxa, pra que non acanee.
—Es ben deselusionante!
—Son realista, pirucho plumeiro.
Así chegamos onde quedaran co xornalista da BBC, que xa agarda por eles cun magnetófono que semella da II Guerra Mundial. Despois dos saúdos a máis de dous metros, o reporteiro fai a primeira pregunta.
—Mi querrería saber eni question sensillo, ju is Pelúdez?
—Son eu —contesta o home.
—Ai beg you pardon. Ju is that man? Como piensa en cabeza?
—Ah! Xa! Que fale máis. Pois mire, dígalles aos britis que son un dos tipos máis importantes da provincia porque teño unha estatua nada máis saír dos autobuses, teño un cadro no Concello da Coruña, aínda que estea debaixo dunha mesa, teño un poema que me fixo o Manuel María, un pasodobre que me compuxo Manuel Iglesias Domínguez, moitos debuxos do Santy e as crónecas que fai este. Que máis teño...?
—Unha muller que o quere coma se fose bo!!! —vocifera ao micro Filomena chea de fachenda.
—Guel, guel —recúa o xornalista—, entendo. Algo máis?
—Sí. Dígalles que non se pode entrar e saír de Europa coma se fosemos uns apestados, e que se non chega a ser pola cicloxénese que había cando foi a Armada Invencible, hoxe tiñan de presidente ao Sánchez, asínque xa poden estar contentos.
O tipo garda ás présas o magnetófono e lisca dalí coma se fose recoller o premio da Bonoloto.
—Que lle pasou? Dixen algo políntecamente incorreuto?
—Ti? Sería a primeira vez, parruliño.
—Carafio! Agora lembro que non lle falei de Antonio D. Olano, que un día escribiu un artigo no que dicía que eu era o espírito das festas, algo así como o Rei Momo do Carnaval brasileiro transplantado a Lugo.
—Mellor que calaras. Non sexa que veñan das illas e che leven ao zoolóxico que teñen pra toda a bichería.
Na anoitecida deciden ir xuntos ao concerto das Leilía. Non por nada, senón porque así o tiña organizado a Fiomena, e cando a muller di unha cousa, case mellor obedecela.
Teñen sorte. As mulleres queren rematar a actuación cunha muiñeira de propina facendo un curro con eles, distancia de seguridade incluída.
—É a primera vez que os artistas veñen a min sen necesidade de que eu vaia a eles.
E posiblemente era certo.
CORA
