Cada ano, cando chega este frío de casa rectoral, prométome visitar Calvos de Randín, o chernobil do noso frío. Bolaño —o bo, o do restaurante Cantábrico da Fonsagrada— di que con Franco nevaba máis. Non sei. Cando nevaba nos 70 en Ribadeo Pérez e Sáez aparcaban os taxis e cansaban de fotografiar casas brancas. Era mellor negocio. Aquelas fotos viaxaban a Suíza, a Cuba e á Arxentina. Eran respostas ao desafío do emigrante: nós non estabamos xuntando francos suízos, pero tamén eramos quen de apañar unha bóla de neve ao borde do mar.
Nesa época da miña vida pensaba que o Inferno era un caínzo. As almas cólganse duns teitos altísimos e negros para que afumen durante toda a eternidade coma os chourizos. Jorge Mira, que o mesmo nos admoniza sobre o cambio de hora que nos aconsella sobre airear as aulas, calculou que o Inferno está 444 graos baixo cero.
Agora sei que o Inferno é o móbil cando marcaba menos 3 graos ao espertar onte. Debía quitar o carro da compra para ir ao posto de Mar. Quedara sen laranxas para o zume dese marquesiño de 14 anos que me queda por independizar. O Inferno paréceme máis a Calvos de Randín nunha distopía en que Galicia fose gobernada por un Stalin que deportase a ese lugar de Ourense todos os malos poetas que lle levasen a contraria.
Acordei de Sartre, de que "non hai necesidade de grellas, o Inferno son os outros; non nos damos entendido con eles".
A solución foi quedar na casa. Encendín o televisor. Madrid é o Inferno. Ayuso non deu derrogado a Lei da Gravidade. A neve cae e forma xelo, e os madrileños caen e se fracturan. Madrid converteuse na gran fractura de España, onde se precipitan os recursos e as atencións. Agardei polo sol parroquial do mediodía. Baixei ao Gadis para comprar un zume industrial.
