Na Casa de Rufo, no lugar de Cantiz da parroquia de Vilachá, en Becerreá, sempre houbo un can. E non é que Carmen Fernández queira facer desmerecer aos anteriores, pero tampouco por iso quere calar o que pensa: "Nunca tivemos un coma este". Tor, como así se chama o pastor alemán da vivenda, salvou a vida do seu dono de 85 anos, Álvaro Gómez Núñez, hai dez días.
Se ben que Tor non estivo só. Para o rescate de Álvaro foron tamén fundamentais os servizos que aquela noite mantiveron a búsqueda, a Guardia Civil e o GES de Becerreá. Foi precisamente unha traballadora deste grupo de emerxencias supramunicipal, Marta Carballo, quen atopou o can e se deixou guiar por el ata o sitio onde estaba Álvaro, que se desorientara sen saber voltar a casa sen axuda.
"Canto agradecemos ese traballo dos servizos de emerxencia", dicía onte Carmen Neira, a prima política que vive con este octoxenario. "Canto aprendimos ese día de Tor!", matizaba. O pastor alemán non se separou do seu dono en todo o día. A súa teima, no contexto dunha crise que está a revelar as sombras dunha sociedade cara aos seus maiores, é un exemplo. "É que as veces os animais son mellores cás persoas», afirma Neira. «Eu nunca vin un animal querer tanto unha persoa", engade. Así é Tor, da Casa de Rufo.
Din que os cans se parecen aos seus donos, ou viceversa. A Álvaro Gómez Núñez non lle gusta ser protagonista, nin tampouco abrir a billa das palabras así porque si. Se alguén lle pregunta cal é o segredo para ter esa relación tan leal cun animal, dirá: "Doulle de comer", cunha dose de ironía e outra dese silencio das cousas que se perden cando se explican.
A Tor tampouco lle gusta o protagonismo. Nin despois de salvarlle a vida ao seu dono quixo un primeiro plano na fotografía, nin recibir unha caricia, nada de nada.
"Nunca vin un can coma este, tan listo, daslle calquera indicación e parece que che entende. Pero ir, só vai con el", conta Carmen.
Ademais, sen el non volve. E esa é unha lección que dende Vilachá queren dicir, ou máis ben ladrar, ao mundo.