Blog | A lume maino

A resistencia

Unha muller le unha esquela pegada nun panel ó carón dunha estrada. RAFA FARIÑA
photo_camera Unha muller le unha esquela pegada nun panel ó carón dunha estrada. RAFA FARIÑA

NOS TEMPOS do dixital o papel é o soporte que nos mantén os pés na terra. A nosa resistencia.

O meu pequeno, con pouco menos dun ano, gateando pola casa, dera cunha revista que agonizaba no chan e intentou mover a imaxe da portada preméndoa co mostreiro. Decateime do seu xesto innato, de como agarimaba aquela folla de papel couché co seu dediño, coma se quixera arrastrar a imaxe fixa dunha pantalla que non era tal. Lembreino esta semana, na véspera do Samaín, cando á volta dunha andaina demos coa furgoneta da funeraria aparcando ó carón dun farol nun parque da contorna rural de Pontevedra. O condutor detivo un momento o vehículo rotulado, baixou e colocou unhas follas arrodeando o farol e suxeitounas con celo. Eran esquelas. Papeis de mortos.

Na era dixital o papel é o soporte que nos mantén os pés na terra

Na era dixital, na que a golpe de click arrodeas o mundo enteiro ou observas cidades coa perspectiva dun satélite, na mesma na que as noticias percorren todos os recunchos en segundos e podes enviar unha mensaxe ó mesmo tempo a un grupo de persoas que están en cidades diferentes, na que as imaxes medran en canto as tocas etoda a enciclopedia Larousse cábeche no peto, un folio nun farol segue a ser a maneira de comunicar á parroquia que a un dos veciños lle chegou o seu día. De feito, se un se fixa ben, polos postes da luz e ata nalgunhas tubaxes e semáforos dos camiños agroman notiñas que son como avisos que chegan do pasado. Uns ofrecen ou demandan un servizo, compran ou venden unha finca, buscan ou veñen de atopar unha mascota esquecida. Fan que nos falen os obxectos que nos arrodean. Os farois, as paredes... Ata os contedores do lixo. Incluso os valados dos que moitos penduran sabas pantasmais, que como unha broma macabra anuncian enlaces para a eternidade. Hai quen considera uns románticos a quen seguen achegando o nariz ós farois para ler os requiem polos veciños e comprobar se se nomea a todos os fillos ou queda algún fóra; quen curiosea no taboleiro do súper polo mero pracer de asomarse á letra do outro, e quen sabe dos concertos grazas a esa colección de carteis superpostos pegados con cola nas paredes esquecidas.

Considéranse especies en extinción os que empregan os muros baleiros como lenzos dos seus poemas reivindicativos ou sentimentais. Pero tamén a quen compra un xornal decotío. "Hai milleiros de persoas, centos de miles, millóns, que cada día, case sempre pola mañá, e moitas veces co abrente, toman no mundo unha decisión épica e libre. Comprar un xornal en papel. Tal vez vostede é un deses seres extravagantes, valentes e melancólicos. Felicítoo, doulle o pésame e acompáñoo no sentimento. É vostede un activista, consciente ou inconsciente, que loita contra a Apocalipse, quese enfronta ao destino, como os heroes gregos", escribe no seu Contra todo isto Manuel Rivas.

Son a resistencia. Unha panda de románticos que segue mollando o dedo na lingua antes de pasar páxina; que se deleita co arrecendo dos libros novos e co tacto nas xemas das revistas acabadas de saír do prelo, ou remexendo o café ó tempo que sorbe as noticias dun diario coma este; que colecciona noticias curiosas ou esquelas que agochan poemas (Abenzoada terra/que has ser o meu amor/cando eu non sexa, de Helena Villar Janeiro, lin esta mesma semana) ou simplemente admirando o poder de comunicación dunha folla nun farol en plena era das TIC.

Disque a morte sempre tivo un significado distinto para a terra da Santa Compaña. Por algo vivimos no país con máis camposantos. Que llelo digan ós nenos do rural dos oitenta, que sabían deseguida que alguén finara, e se era home ou muller, só pola peculiar maneira de repenicar das campás. Aquí os papeis de mortos tamén son parte da resistencia. Porque, a ver, os que vaticinan a morte do papel, se isto acontecese, que tipo de farol cren que podería soster a esquela?

Comentarios