Blog | Patio de luces

Unha festa á que se vén

O San Froilán deixou memorias de longo percorrido nos nenos que viñamos de fóra para desfrutar das patronais 

FOI A MIÑA participación este xoves na Letra das Festas, a revista oral do San Froilán que organiza a Asociación de Escritoras e Escritores en Lingua Galega (AELG), a que me obrigou a facer memoria. O tema deste ano eran as anécdotas "de cando se vén" ás festas. Tiven que sacar a pa para escarvar nas miñas lembranzas e recuperar memorias das que a duras penas tiña consciencia. O tempo pasa, e non en balde. Dou fe. É unha pena que o día a día nos obrigue a resetear con tanta frecuencia o disco duro do noso propio cerebro. Somos o que somos como resultado do que levamos vivido. Cada paso que damos na vida déixanos unha marca, para ben ou para mal. Algunhas non son máis que pequenas rabuñaduras, apenas perceptibles. Outras son cicatrices que lle dan personalidade á nosa forma de ser e de estar no mundo.

A piques de cumprir un cuarto de século como veciño desta orgullosa capital da Galicia profunda, lembrei que, no seu momento, tamén eu fun un visitante na que hoxe é a miña cidade. Nacín na emigración, coma tantos outros rapaces e rapazas da miña xeración. As circunstancias levaron aos nosos pais a traballar a outros países europeos. Algúns retornaron con eles, outros fixeron vida nos seus respectivos lugares de acollida. A min trouxéronme de volta cando tiña sete anos. Fomos vivir a Vilalba. A primeira vez que vin ao San Froilán foi a partir desa idade, cando tiña oito ou nove. Non sei. O caso é que xa era o suficientemente grande para acordarme varias décadas despois dalgunhas anécdotas, case todas felices, do meu paso polas festas de Lugo.

De feito, lembro a primeira vez que meus pais me trouxeron ao San Froilán. Viñemos naquel Renault 20 que foi precisamente a unidade móbil da miña familia durante vinte anos. Era un coche grande, cómodo, lento pero seguro. Case collía deitado no asento de atrás. Só tiña que dobrar un pouco as pernas e apoiar a cabeza nun coxín, que fixera a miña nai cunha tela albivermella, para botar unha boa soneca. Os viaxes facíanse así moito máis curtos. E agradables. Nin sistemas de retención infantil, nin cinto de seguridade. Eran outros tempos.

Meu pai era albanel, pero como outros moitos da súa época era un home do renacemento. Facía de fontaneiro, carpinteiro e electricista. E facía todo ben. Hoxe, moito máis estudados e lidos, algúns non sabemos nin cambiar un enchufe. Iso si, montamos mobles de Ikea e sentímonos realizados. Súperlistos. Xa nos parece que somos xente apañada, pero Deus nos libre de perder as instrucións.

O caso é que a el lle encantaba aquela Superferretería que se montaba na Avenida de Ramón Ferreiro. Penso que algún ano estivo tamén fronte ao Seminario. Sempre aproveitaba para comprar algo. Andabamos logo pola festa con bolsas de plástico, cargados con ferramenta como se foramos directos para a obra.

Non eran ferramentas, pero eu sempre mercaba tamén algo nas festas. No San Froilán atopei un cómic que levaba moito tempo buscando. Resulta que tiña, e teño, unha serie de Marvel que non logrou demasiado éxito neste país. Só se editaron trinta e tantos números. Os primeiros eran mensuais, creo que costaban 125 pesetas. Despois chegaron os bimensuais, que costaban o dobre, pero a cambio ofrecían dous capítulos no mesmo número. O caso é que os tiña todos menos o dous. Busquei ese segundo volume, pedíronmo na librería, pero nada. Deume un salto o corazón cando o atopei remexendo nun dos postos das patronais lucenses.

En todo caso, teño que dicir que a miña experiencia como neno que viña de fóra ás festas do San Froilán non foi sempre positiva. Levei tamén os meus desenganos. Un dos máis sonados, e que aínda me dura ata hoxe, ten que ver co algodón de azucre. Probeino por primeira e última vez nas festas. Tiña moi boa pinta, pero só o comín cos ollos. Non me gustou nada. Mira que pasaron anos, pero aínda lembro ter a cara pegañenta.

A outra gran decepción tivo que ver cun mamífero case mitolóxico. Lembro que o posto estaba instalado na praza de Avilés, fronte a Audiencia Provincial. Supostamente, se pagabas vinte ou corenta pesos, non lembro, podías ver un becerro de dúas cabezas. A min pareceume raro que o animal non berrase nada. O caso é que entramos e bicho había. O problema é que estaba embalsamado. Paousonos como coas compras nalgunhas páxinas da Internet. Algo chega, pero non sempre é o que pedimos.

Estes días fun coa miña filla ao feiral. Vai almacenando os seus propios recordos, pero ela non vén ao San Froilán. As festas veñen a ela. Xa naceu nesta cidade e é máis de Lugo cá muralla.

Comentarios