Blog | Nube tóxica

Apocalípticas e integradas

Eu non quería, pero velaí estaba Amaia co seu riquiñismo e a súa voz de cristal e engancheime outra vez a Operación Triunfo 

"COMO CADA día con McLuhan me aburría, me fui de bar en bar". Morría 1996. Sería novembro, talvez decembro, cando a María Duro e mais eu matinamos en facerlle unha letra alternativa ao tema dese discazo que foi o Agila de Extremoduro que Álex de la Iglesia escollera para a banda sonora de El día de la bestia. Como tantas postadolescentes da Terra do Medio, dabámolo todo as noites dos sábados -e algún venres- no Trece e no Saravá. Viviamos no Gatos. Non podería dicir se estabamos apoltronadas nos sofás, baixo o cartaz no que os Red Hot tapan as súas vergoñas con calcetíns igualiños aos que podes mercar en Santos en Monterroso, a carón da lareira ou co cú a termar do billar fronte á bufanda do Sestao Sport Club e baixo a mirada dos Buenas Noches Rose. Nalgún momento xurdiu a faísca. 

Parecéranos boa idea introducir os señores (testemuñais, as señoras) do temario de Comunicación de Masas nunha canción do grupo que mellor representa os noventa no Estado español das autonomías e das comunidades de veciños. A ver se pensabades que eran Los Planetas. Nesa historia de drogarse, de pegar moitos tiros e de encarnacións demoníacas, incluímos un also starring cos coitados de Adorno e Horkheimer (sempre en parella, como a Garda Civil), Habermas, Lasswell, Lazarsfeld e Merton, Noelle Neumann (a señora!), Umberto Eco e Armand Mattelard. Nunca noutra tal se viron. "El patio de mi casa está lleno de tíos: unos son integrados; otros, apocalípticos".

Sóubenme sempre máis integrada ca apocalíptica. "Cando fas pop, xa non hai stop", cantaban Os da Ría. Convencida hoxe, mais entregada á causa xa naquela altura, cando nos descubría os paradigmas Manuel Outeiriño. Escribo o seu nome e reprímome de buscar o emoji cos ollos saltóns de corazóns. De poñer tres ou catro <3. Se aos dezasete tivese falado como falan agora as de dezasete, diría del que era o meu crush.

Con todo, algunha vez non podo evitar a presión da alta cultura, como unha espada de Damocles sobre a cachucha. Quizais non no 2000, durante esa primeira edición de Gran Hermano que criamos un "experimento sociolóxico", pero si un ano despois, no intre no que Operación triunfo mudou para sempre os espazos musicais na televisión xeralista.

"Se aos 17 falase como falan agora as de 17, diría que era o meu crush"

Se xa hai tanto, tanto, tempo, nos meus vinte e poucos, tiña cargo de conciencia por carpetear a Gisela e Bustamante e por sufrir coa afinación de Verónica, imaxinen como vivo agora, que son unha señora, terme enganchado a esta nova edición do programa de Gestmusic, que xa tarda en poñer as pilas coa realización técnica e en esixirlle a TVE que cumpra a súa función de servizo público e faga que o programa remate antes da medianoite.


Eu non quería, amigas. Podo xuralo. Acudín chamada polos tres galegos no concurso. Por ver como casa a excepción cultural da nova verbena galega coa do talent show ibérico da man de Roi, o rapaz que lle revelou ao mundo que para os músicos da Olympus ter unha parella dentro da orquestra supón multa de tres mil euros.

Eu non quería -insisto-, pero velaí estaba ela. Dezaoito anos e unha voz de cristal. Sen berros. Cun gusto exquisito. Todo o riquiña que se pode ser ao interpretar o Starman de David Bowie.

Amaia de OT é a filla que todas quereriamos ter se estivésemos polo labor de reproducirnos. Dela gústame todo. Mesmo que sexa durmiñona e impuntual. Que diga que non entendeu nada porque ten gana de facer pis cando lle preguntan no chat se é certo que atopou dous dos seus compañeiros baixo as sabas nunha sentida homenaxe a Bisbal e Chenoa. Que ao ser elixida a favorita do público pida perdón por ter a barbeito a súa conta de Instagram.

A Outeiriño téñoo hoxe de amigo no Facebook, pero pouco se prodiga. Gustaríame ollar as súas clases por un buratiño e ver que lles conta agora ás súas alumnas das apocalípticas e das integradas.

Comentarios