Agora que teño a súa atención, imos ao que importa: sumou alguén o impacto económico de facer das mulleres seres acomplexados?
A QUE TEÑA CONA e tetiñas, que non fale das súas veciñas». Isolina Mourelle Bouso viviu ata os noventa e tres anos na parroquia da Muxueira de Riotorto. Foi unha muller de sentenzas. De entre toda a súa fraseoloxía lapidaria, esta é a que máis me ten chegado ao corazón, pola plasticidade e a sororidade que agocha.
As tetas aparécenche un día e tes que aprender a convivir con elas. Un dos primieros rituais de paso das púberes consiste en ir mercar un suxeitador coa nai. Eu tiña once (anos, non tetas) e aló nos encamiñamos as dúas ao mercadiño da praza da Esperanza de Santander. Unha xitana loura e falangueira puxo a súa man, pequecha como a dunha nena e con pencas, no meu peito esquerdo. Primeira sobada de teta contra a miña vontade. Non sería a derradeira. As gadoupas deixarían de ser cativas anos despois.
A vendedora pediume perdón cen veces por violentarme ao ver a miña cara de susto. Calculoume talle e copa a ollo. Mallouno a tía.Comprei suxeitadores no mesmo posto do mercado durante moitos anos. Cando a miña tía María me fixo un corpiño con escotazo para saír na Fin de Ano de COU, Eva Herzigova pedía que a mirases aos ollos nas vallas publicitarias e decidín que necesitaba un wonderbra. Cal foi a miña sorpresa ao decatarme de que o máxico sostén que che poñía busto de Molly Malone só o facían a partir dunha noventa (unha noventa!!! Quen ma dese naquela altura).
Era o tempo do bañador vermello de Pamela Anderson en Los vigilantes de la playa e da omnipresenza das Claudia Schiffer, Linda Evangelista, Naomi Campbell, Elle McPherson e Helena Christensen. Na Super Pop escribían artigos titulados -máis ou menos- ¿Tienes el pecho caído? para un target preadolescente. Que erga a man quen non teña feito o test: «Coloca un lapis no baixoteto, se queda atrapado e non cae, tes o peito caído».
Hai uns días, algunha revista de moda da que non lembro o nome abríanos os ollos cunha sesuda reportaxe de investigación. Se llevan los pezones pequeños. Nada máis nin nada menos. Como se as mamilas non viñesen de serie, como se fosen algo que podes elixir como quen escolle un vestido, unha tatuaxe ou un corte de pelo.
Ai, as tetas. A cara de éxtase e as pupilas dilatadas dos bebés das miñas amigas, do meu afillado e do meu sobriño, na procura do alimento. A síndrome nutricia. Unha versión de min mesma de tres ou catro anos a apalparlle, alucinada, os peitos gardados neses sosténs picudos a unha miña tía avoa, para acreditar se aquela enormidade era certa; outra, un chisco máis medrada, a remedar a postura, ben ergueita, coas mans no van e o busto inchado, da nai do meu tío Suso.
Os peitos da publicidade, que van adheridos a mulleres sexualmente desexables, non adoitan supoñer un problema. Nin sequera os catálogos comerciais que amosan biquinis para nenas de cinco anos con recheo. Non lles fai Facebook a estas tetas o que os romanos ás de Águeda de Catania. Todo o contrario sucede cos seos aleitadores e aloitadores, vítimas da censura de Mark Zuckerberg.
O wonderbra quedaba moi lon-xe das miñas aspiracións (das económicas e das outras) no Nadal de COU. Prestoume un sostén que facía as veces a miña amiga Verónica. Nas catro fotos que teño do evento -a miña primeira Noitevella, o meu primeiro canalillo- poso un pouco como a nai do meu tío Suso. E xa foi. Nunca na vida quixen volver saber de push up, balconettes ou similares.
Pódeslle chamar fogar a calquera sitio onde se che engancha a wifi do móbil e quitas o suxeitador en confianza
Botas parte dos teus salvaxes anos dez a rezarlle á deusa Freia para que che medren as tetas -pasa algo? Tamén o fixo Katy Perry-, a intercambiar coas amigas briconsellos magufos que recomendan comer ás de pito ou améndoas para favorecer o desenvolvemento dunha boa espeteira, e, no camiño cara á corentena, se non querías caldo, dúas cuncas.
Contaba Caitlin Moran en Cómo ser mujer que lle podes chamar fogar a calquera sitio onde sacas o suxeitador en total confianza. Tamén dá puntos que se che enganche a wifi no teléfono móbil, engadiría eu. Nunca tan de acordo con Moran como nestes días de calor pegañenta, nos que chegas á casa e desenvolves esa técnica ninja de supervicencia aprendida nos campamentos de quitar o sostén por unha manga sen desvestirte, antes de facer calquera outra cousa.
Alguén tería que cuantificar algunha vez o impacto económico de converternos ás mulleres en seres carentes de autoestima. Unha das grandes odiseas do primeiro mundo consiste en dar cun suxeitador sen aros e sen recheo -o foam tamén é recheo, amigas- que non sexa redutor nin pareza o xustillo de María Castaña. Ata os sosténs pensados para facer deporte veñen con recheo, que non quero pensar eu no ecosistema para os fungos que pode ser iso logo dunha boa suada.
Dun tempo a esta parte lembro a cotío a vendedora da praza da Esperanza. Cada vez que abro o caixón dos suxeitadores esquecidos, de todos aqueles que merquei, puxen unha vez e tiven que descartar, xa fose porque a) mancan coma o demo, b) fan efecto catro tetas ou c) as dúas anteriores son certas.
Cando Medio Rural volva dar permisos (a ver se é este ano) heille suxerir a Ánxeles Vázquez que engada un para a queima de suxeitadores e complexos.
