Blog | Nube tóxica

O traxe de Tereshkova

Un fotograma de 'El Cosmonauta'. EP
photo_camera Un fotograma de 'El Cosmonauta'. EP

Alfredo e Víctor pasáronme hai uns días a ligazón do documental Hard as Indie ou como todo o que pode saír mal nun proxecto audiovisual acaba por saír mal. El cosmonauta, non sei se lembran, foi unha longametraxe que empezou a xestarse hai agora dez anos e que viña para revolucionar o cine. Os seus promotores, Carola, Nicolás e Bruno, de vinte e moi poucos, propoñíanse facer a primeira película longa por 'crowdfunding' —ou micromecenado— no Estado español. Unha peli con soviéticos, ciencia ficción e amores imposibles. Coido que foi Pablo R. Gavín quen primeiro me falou do conto. Foi ler sobre a historia, ollar para o bonitiño do material promocional e berrar: "Tomade os meus cartos, Carola, Nicolás e Bruno!!!". Aí, na casa, están o libriño de Poética para cosmonautas, as camisolas, as pegatas... De ter máis poder adquisitivo e só un chisquiño menos de vergonza, tería mercado tamén un auténtico traxe de Valentina Tereshkova, en laranxa, coa súa escafandra regulamentaria.

Hard as Indie, dirixido por Arturo M. Antolín, é unha narración sobre o desencanto e o paso á vida adulta. Sobre as frustracións e as aprendizaxes. O difícil que é xestionar egos e a importancia fata que lle damos a certo tipo de traballos —ou quefaceres; os traballos deberan ser remunerados— só porque pensamos que as nosas ideas privilexiadas están chamadas a mudar o curso do universo. Tamén é á vez unha cura de humildade e un relato sobre a multiplicidade de facianas que pode acumular a cretinez humana nunha soa persoa.

Talvez o momento de Hard as Indie máis revelador é o que nos proporciona Carola, a produtora, ao confesar a cámara que botou a noite a chorar cando viu por primeira vez a montaxe da película do director, Nicolás. Non foron bágoas de emoción nin de felicidade, senón de estar certa de que aquilo non había por onde collelo, que ese non podía ser o resultado dun proxeccto ao que dedicara tantos anos da súa vida.

Quero pensar que Carola anceiaba convencerse de que o proceso pagara a pena. A ilusión dos primeiros meses. Acadar a colaboración económica de milleiros de entusiastas. Facerlle fronte a unha suposta investidora rusa que desapareceu horas antes de comezar a rodaxe. Seis semanas infernais en Letonia comestos por mosquitos do tamaño dun Sputnik. Que Leonov che escriba unha carta na que sinala que o guión do filme é unha trapallada e anuncia que fará todo o posible por impedir a rodaxe na Star City de Moscú. Que o Goberno ruso lle denegue o visado a un dos actores. Sufrir a "tolemia ditatorial" —en palabras dun dos actores— dun director que despraza o equipo seis horas en furgoneta para filmar unha escena de 30 segundos e di que non pode, que as ondas non son abondo boas.

Naquela altura, Carola non sabía o que aínda había de vírselles enriba. Unha campaña de descrédito nas redes, logo de que Nicolás se dedicase a difundir a todos os seus seguidores como humillaba e ridiculizaba a alguén que mandara un curriculum. Para cando estrearon, en 2013, El cosmonauta xa non era a primeira longa realizada grazas ao micromecenado en España. Bruno e Carola non se falaban con Nicolás. O conto, por desgraza, non acabara, un xuízo co Goberno español a conta das nóminas diferidas do equipo técnico á hora de xustificar unha axuda do ICAA levou a produtora de El cosmonauta, Riot Cinema, ao concurso de acredores en 2015. Ninguén se fixo cos dereitos do filme, nacido ao abeiro dunha licenza Creative Commons, e que quedou, quen sabe se para sempre, no limbo da internet.

Quizais as que achegamos cartos para El cosmonauta tamén pecamos de vaidade, de querer formar parte dalgo rachador como nunca se vira. Despois, a desilusión. A ver se un día destes son quen de ver a peli e lles conto.

Comentarios