Blog | Nube tóxica

Maxia no baño das tías

SAÍR EN Fin de Ano é o peor. Non, non é "inocentada". Sobre todo, porque as galegas celebramos tal cousa —o día dos enganos— o primeiro de abril, cando van os burros onde non deben ir. Que xa lle vale a quen se lle ocorreu que era unha boa data para a chanza na que se conmemora unha matanza de meniños.

Ao que ía. Poucas cousas tan sobrevaloradas como a Noitevella. Non lembro cando foi a última (quen sabe se a derradeira) vez que saín en Fin de Ano. Sucedeu antes da lei antitabaco e das festas "muermo", na casa dalguén, que fixemos durante un tempo con toda a ilusión de comprobar quen quedaba durmida máis axiña.

O que non me esquecen son aquelas primeiras noitevellas. Aínda no instituto, nunha cidade lonxe desta. Aquí, unha miña teoría: ás que algunha vez fomos adolescentes foinos a vida en saír logo das badaladas porque nestas terras non se estilan os bailes de graduación vistos unha e outra vez, desde Grease e Carrie ata Rapazas malas de Lindsay Lohan, nas pelis estadounidenses. Que se o pensas, o teu eu de dezaseis anos vestido de Nancy fantasía en negro, coa raia do ollo como Javián de OT, non está tan lonxe dese dalo todo, con cochazos alugados e camisas de chorreiras, para ir botar unha peza ao ximnasio da escola.

Cando eras nova, a Noitevella empezaba en novembro. E non pola gravación do especial de Luar, senón pola planificación. Cantas pagas terei que aforrar para mercar a entrada? Que poño? Aprenderei a andar cos tacóns nun mes escaso? Como convenzo a meus pais de que me deixen ir? A que amiga lle pido que lle pregunte a algún dos colegas de X onde pensan ir eles? Que non é que me interese X, que é un imbécil e pasa de min, pero…

Sorteas un, dous, tres, moitos obstáculos. Levas un vestido negro e unhas medias ás que lles farán carreiras mesmo antes de saír da casa, cando teu pai axite o cigarro no momento bríndele —sempre é boa ocasión para homenaxear a Os da Ría— e che caia un chinazo. Liscas ás doce e cuarto, non vaia ser que perdas algo. Empeza o bo. A festa de todas as festas. Un feirón, stricto sensu, porque as ringleiras para deixar no roupeiro o abrigo que che prestou a túa tía semellan as das casetas do polbo do San Froilán.

Cando das entrado ao garigolo xa non podes cos pés. Danche a bolsa de cotillón. Leva algunha parvada para poñeres sobre a cabeza —aló vai o bonito recollido con postizo que fixeras—, unha tira de "espumillón" que vistes arredor do pescozo, a modo de boa, e un "matasuegras". (Un inciso, como se di "espumillón" e "matasuegras" en galego?). Que é mil novecentos noventa e pouco e sabes que esa trapallada non vale os mil pesos que soltaches para entrar. A decepción é aínda meirande cando logo de dúas horas das pedido algo para beber: xa non queda nin auga da billa.

Malia a lei seca, nalgún momento tes que facer pis. Fáiseche día, literalmente, no baño. Desafías a cistite e sentas no chan. Co teu vestidazo. Os pés esfolados. As medias rachadas. A máscara emborranchada nas pestanas. Non das termado máis das ganas. De súpeto, ocorre a maxia. Unha descoñecida deixa que pases diante dela. E facédesvos íntimas. Cóntaslle que X ao final non foi. Castigárono porque deixou seis. Chamádesvos tía unha chea de veces. Dicídesvos o guapas e o raíñas que sodes, que ningún dos X do mundo vos merecen.

​Saír en Fin de Ano non é a gran cousa. Só a sororidade salva a catástrofe.

Comentarios