Blog | Nube tóxica

A grinch da primavera

Para quen vivimos ao abrigo do microclima da Volta da Viña, a estación chega uns días antes que para as de Garabolos ou As Gándaras

Campo de nabos e cerdeira en flor
photo_camera 'Turnip Fields Forever'. "Se ha desbocao la primavera". EP

CONFÍO EN que teñan vostedes compaixón. Para alguén que se ten que medicar con vitamina D, como os bebés e as xentes escandinavas, por iso de que o sol non lle vai moi aló, estes primeiros días de primavera adoitan ser bravos. Para unha persoa que non é quen de afacerse ao cambio de hora que se nos vén enriba esta fin de semana ata que nos toca volver ao noso, ás tebras, cando morre outubro, tamaña sobredose de éxtase primaveral lle resulta ofensiva.

Ser unha hater —léase gheiter— ou unha grinch da primavera é unha pose abondo complicada. Hai que simular que desprezas o magnolio anano a piques de rebentar. Que non gardas na memoria do teu teléfono móbil ducias, quen sabe se centos, de fotografías de ameixeiras en flor, das faias do parque Rosalía nas que xa apuntan os abrochos novos e que aínda non tiraron as follas cobrizas do outono. Que non tuiteas cada mes de marzo unha imaxe dun campo de nabos en amarelo brillante baixo a lenda Turnip fields forever. Que non tes cantado a estrofa de marras do Emparedado de Extremoduro —"Deja que llegue/ la primavera/ y así me paso/ la vida entera"— e ata aquel tema inefable de Mamá Ladilla. Si, ho. O de "tetas y culos, culos y tetas". 

Para quen vivimos ao abrigo do microclima da Volta da Viña, a primavera chega uns días antes que para as habitantes de Garabolos ou As Gándaras. Non sei se é boa ou mala cousa, a verdade. Nos paseos da ruta do colesterol, as señoras da contorna mantemos conversas de "xa se lles nota aos días" mentres as hortas do Carme e da Cheda semellan cubertas de algodón de azucre. Como as cerdeiras de Xapón ou do val do Jerte, pero a carón da casa e máis ou menos á altura das festas de San Lázaro no barrio da Ponte.

Un dos meus pasatempos favoritos pasa por rescatar peregrinos desorientados pola sinaléctica que pinta vieiras e frechas marelas na porta do garaxe e outros lugares ignotos. Por buscar as sombras do Regueiro dos Hortos e admirar os valados de chantos e lousas e procurar o río por camiños que semellan suspendidos no tempo desde o século XII. 

Da madeira dos sabugueiros está feita a máis poderosa de todas as varas máxicas do universo de Harry Potter

No Carme aínda loitan os sabugueiros —desa madeira está feita a máis poderosa de todas as varas máxicas de Harry Potter— contra podas sen xeito que levan tamén por diante roseiras de té con flores temperás que arrecenden desde a outra beira da estrada, cos seus dous carrís para cadanseu sentido e a medianeira. 

Ahora, disque, vannos humanizar o Carme e a Cheda. A min danme arrepíos. Nos primeiros dousmil, non sei se lembran, foi un tempo no que se lles adquiriron aos propietarios das hortas dos Paxariños os seus terreos de labor para facer o gran parque que lle dese desafogo ás Fontiñas. Eu mesma fun a algunha desas roldas de prensa e percorrín os terreos con técnicos e políticos. Nestes violentos anos dez, un dos proxectos estrela consiste en habilitar hortos urbanos —deixen que me dea a risa— onde unha vez houbo hortas, sen máis.

Percorro espazos humanizados da cidade, como a Horta —a palabriña— do Seminario ou a Praza Nova da Milagrosa; San Marcos cos seus géiseres e eses cubos de granito nos que ninguén sentaría as cachas sen temor a apañar unha cistite. Formigón, cemento. Árbores raquíticas de especies foráneas que malamente sobreviven na terra que colle no cubo de praia dunha meniña de catro anos. Non sei se prefiro o século XII.

Comentarios