Blog | A lume maino

Soidades

NUNCA FUN de escribir un diario. Intenteino centos de veces, pensando que algún día serei unha anciana con moi mala memoria á que lle encantaría revivir os días de mocidade, a experiencia de ser nai, as viaxes e, en xeral, os episodios da vida máis emocionantes, confesables ou non, moito tempo despois, nas horas da vellez, pero eu escribo por impulsos cardíacos. Porén, houbo un tempo, a mediados dos noventa, no que o papel se converteu no meu confidente. O meu compañeiro dos días complicados. A porta á liberdade cando, adolescente, crías vivir nunha cadea. Era quen de pasar tardes enteiras escribindo, tachando e volvendo empezar. De volcar sensacións, sentimentos, medos e canto acontecía arredor de min nun caderno. Daquela foi cando descubrín que hai algo fermoso na soidade. Nunha soidade elixida, buscada, que reconforta, que te convida a meditar sobre o que te rodea e a tratar de debullalo despois ós pouquiños con lecturas secretas. Era quen de afastar a miña mente da realidade e mergullarme nos mundos que estaba inventando. Ou de baleirarme sobre unha folla en branco. A todas as demais soidades sempre as temín.

Soidades
Souben da soidade que contraditoriamente acubillan as grandes cidades, as máis poboadas, que rematan por tragar a vida e a identidade de calquera en edificios altísimos con centos de corredores igualiños de portas idénticas. Da soidade de quen non quere camiñar soportando o alento do veciño na caluga, a bufar porque andas amodo. E souben da soidade dos maiores conscientes de que están ó final do seu camiño nun mundo que xira moi rápido escoitando á miña avoa materna, que con oitenta longos seguía estirando cada minuto da súa existencia para a familia. Probei algunha vez a soidade dos incomprendidos. Souben da dos nenos que non encaixan. E da dos adultos ós que lles custa abrirse. De todos aqueles que cando se miran no espello non poden ver a ninguén.

Hai uns días unha muller chegou en ambulancia a un hospital de Úbeda en estado crítico. Permaneceu nunha camilla do servizo de Urxencias durante doce horas, ata que un celador se percatou de que xa non respiraba. Din os doutores que chamaron por ela para atendela, pero ninguén respondeu, tal vez polo idioma —era rumana—, polo seu estado —xa dixen que era crítico— ou porque estaba soa. Ninguén a acompañaba. Agora as investigacións céntranse en por que non se activou o protocolo axeitado. Tarde. 

Algúns países nórdicos —sempre o Norte— apostan por un sistema de benestar social que mira polos seus maiores coma se de nenos se tratase. Así, contan cun censo de maiores que viven sós e, a partir de certa idade, encárganse de contactar con eles cada certo tempo a fin de asegurarse que están ben e non precisan nada ou atendelos en caso contrario.

Aquí abaixo, nas últimas décadas pasamos de vivir baixo o paraugas da familia tradicional, de convivir ata tres xeracións nunha mesma casa, a construír cada vez máis vivendas cun só cuarto. Chámase evolución. O individualismo como forma de vida. 

Non falo aquí desa soidade que identificamos con independencia, co espazo vital de cada un de nós. Que sabe a flocos de millo, manta e sofá diante dunha boa película, ou a tarde de outono de romance literario. Ou a paseo á beira do mar coas carraxe das ondas estoupando ás costas. 

Falo desoutra soidade, a que nos fai menos humanos, a que mira arredor e non ve a ninguén. A que che fai sentir fame diante dunha mesa chea de viandas. A que te abandona á túa sorte na camilla dun hospital. Ó fin, somos persoas, precisamos o contacto, dar os bos días a alguén, que nos abracen e abrazar, que nos escoiten e escoitar, felicitarnos o Aninovo, compartir arelas e lembranzas, aínda que sexa nun anaco de papel.

Comentarios