HAI SEIS anos sorprendíanos a imaxe da primeira rolda de prensa do que entón era o recén nomeado ministro iraní de Exteriores, Mohamad Javad Zarif, cunha chea de cadeiras nunha sala de prensa ocupada por homes. Todas elas. Sentadas no chan, nun pequeño corredor que quedaba entre as ringleiras de asentos, vestidas de negro da cabeza ós pés, tomaban nota un grupo de mulleres xornalistas.
A imaxe deu a volta ó mundo envolta na correspondente polémica, entre outras cuestións, porque aquel goberno de Irán se autoproclamaba moderado fronte ás ideas extremas dos seus opoñentes e xa polo 2013 vendía a posta en marcha de novas medidas de igualdade no país. Esa sorte de apartheid no que se atopaban daquela este grupo de xornalistas que ía tomando notas alporizounos a moitas. Sabemos que Irán segue sendo un dos países con máis xornalistas nos cárceres onde máis se pisotean os dereitos delas, desde que son meniñas un dos peores lugares para vivir se naces muller e para desenvolver a túa profesión se es xornalista.
Esa imaxe volve á miña cabeza cada vez que me vexo diante dun papel en branco, dunha pantalla baleira. E cando teño a sensación de que non teño de que falar véñenme a mente moitos nomes. Como o de Safiya, unha rapaza nixeriana condeada a morir lapidada polas autoridades islámicas de Gwadabawa por un delito de adulterio. Fora no 2002. Aquela muller, saía nas fotografías cun pequeniño pendurando do peito, e precisamente o froito do suceso polo que recibiu a súa sentencia, convertérase logo no seu cravo ardendo. Mirando para os seus ollos escribimos en primeira o seu nome. E unha columna titulada Malala, sobre unha nena de catorce anos que só quería estudar, e cuxa historia en Afganistán converteuse en símbolo da situación de milleiros de nenas. Noticias que escribimos desde a distancia, sentadas nunha cadeira e coa sororidade beliscándote o corazón.
A miña avoa recórdame cada vez que vou visitala que ela viu á súa nai non ir votar no 31 por vergonza. Lembra que a algunhas veciñas casáronas cos homes que os seus pais elixiron para elas, e que hai tan só unha presa de décadas as mulleres precisaban da firma ou permiso do seu home para saír da casa a determinadas horas ou vender o patrimonio de seu.
Supoño que por iso sigo querendo opinar nunha columna coma esta. Porque aínda que ás veces a noite se bote enriba e teñas tres nenos agardando por un conto, porque malia que se multipliquen as tarefas e se dividan os minutos ou corramos o risco de non atopar as palabras máis acaídas para o último artigo, é preciso facelo. Tendo esta ventá ó alcance da man non quero deixar de asomarme a ela para repetir nomes de mulleres e de homes, para denunciar inxustizas, apuntalar ideas, describir paisaxes marabillosas, sensacións únicas... e para opinar.
A xornalista Diana López Varela titula moi ben. A ela ocorréuselle poñer o nome de ‘As mulleres que opinan son perigosas’ ó congreso de columnistas que naceu o ano pasado en Pontevedra da súa man e da de Susana Pedreira, e que a vindeira fin de semana terá a segunda edición cun elenco de xornalistas con moito que dicir. Supoño que por medo en moitos lugares do mundo as xornalistas séntanas no chan, afastan a ollada das mulleres ou as calan a pedradas. Aquí, malia o intento dalgúns de facernos retroceder, seguimos cara adiante asomadas ás ventás, coa voz alta e clara, e por sorte cada día somos máis as que opinamos.
