A primeira vez que me asomei ós balcóns do Sil, na ata hai dous días máis descoñecida Ribeira Sacra, un calafrío atravesou o meu corpo. Da punta dos dedos ata a gorxa. Aquel canón que se estendía baixo os meus ollos e se abría ós meus pés acobillando o "siseo" do río provocoume unha mestura de desacougo e sorpresa tal que gritei e o eco devolveume a miña admiración dende a outra beira. Lembro unha parella de ingleses que chegara ata as Terras de Lemos afastándose do Camiño a Santiago atraída por tanta beleza ó seu arredor que sentiu unha atracción tal que decidira deixalo todo e comprar unha casiña abandonada para restaurar entre os viñedos. "Este viño", dicía un experto enólogo de Aosta polos mencías que fermentan nos bancais, "tiña que ser moito máis caro, só polo que lle custa ós produtores sacalo adiante". O ritual da vendima era e é aínda hoxe un tesouro en si mesmo.
Cando logo dunha noite de festa nunha casiña de pedra e madeira que coroaba o alto da Escusa,en Poio, demos coas primeiras luces da alborada saudando á ría de Pontevedra, sobre esa paisaxe aínda durmida que escintilaba ó ceo e ía desperezándose amodiño tralas pólas de piñeiros e a cortina dos eucaliptais do demo, pensei no afortunada que son de vivir á orela dun lugar tan marabilloso que semella estar sacado dun cadro. "Non llo digas a ninguén", escribira un amigo meu hai anos. "Que sigan crendo que en Galicia o ceo sempre é gris, como na canción, que non sae o sol, que a auga do mar corta a respiración a quen ousa adentrarse nela, dilles que o servizo nos restaurantes deixa moito que desexar. Pero que non veñan", engadira.
Aconteceume tamén a primeira vez que volvín ás Cíes, un ano antes do Prestige. Aquela fin de semana de agosto mergullámonos nas augas xeadas e máis limpas que vira. Alí mesmo podías observar as dedas dos teus pés baixo un baile de diminutos peixiños. Area branca, auga turquesa e ceo azul. Igualiño que nas fotos do paraíso tropical máis exclusivo. Pensábao abrazada a unha árbore case centenaria e de novo ao cruzar o sendeiro cara o faro da illa, no silencio máis reparador imaxinable, só rodeados da eternidade atlántica. E cada verán, percorrendo as pegadas das praias da Mariña, de volta á nenez, entre columnas de pedra talladas ó antollo do mar, volvo sentir o sol beliscándome na cara, e ese arrecendo inconfundible do Cantábrico que me devolve aos veráns pasados.
Son tantos os recunchos que gardamos, tantos os lugares a onde ir que dan para descubrir un cada día do ano e logo gozar deles unha vida enteira
Nunha ocasión, estiveramos alomenos dúas horas camiñando. Subindo e baixando as enormes penas esquecidas dun inmenso e seco foxo de pedra e herba salvaxe entre Lugo e Pontevedra. Naquel anaco de selva mesturábanse milleiros de verdes diferentes. Baixo troncos derrubados pola forza do vento, entre silvas enguedelladas, pedras e toxos. Sen dúbida, ou con ela, era aquel un sendeiro longo, difícil e estreito. Como a vida mesma. "Coma se á natureza se lle antollara debuxar unha pasarela entre os corpos nús das corticeiras e os brazos estarricados dos máis vellos carballos para envexa do home". Deixara escrito. "Camiñabamos un a carón do outro. Unhas veces ía diante. Outras detrás. Preto. Lonxe. Da man. Na soidade dun pensamento. Envoltos na beleza dunha paisaxe galega con amargo recendo a xestas, e fitando a súa mestura coa estupidez humana, capaz de cementar tanta poesía nun intre de asfalto gris e agochar tralos monstruosos Son tantos os lugares a onde ir que dan para descubrir un cada día do ano e logo gozar deles unha vida enteira cables do progreso os tesouros da nosa arquitectura histórica". Foi na fervenza da Toxa.
Unha Semana Santa percorremos a Costa da Morte e viñemos para a casa cheos de vida. E outra vez subimos os Tres Picos dos Ancares co inverno empuxándonos con forza. Fomos do Caurel ata a Costa da Vela, da Maruxaina ó Entroido nevado de Laza. Camiñamos entre os camiños de pedra de Lugo e Santiago. E observamos o Miño morrer desde Santa Tegra.
Son tantos os recunchos que gardamos, tantos os lugares a onde ir que dan para descubrir un cada día do ano e logo gozar deles unha vida enteira. E son dunha beleza e delicadeza tal que, cando escoito ós políticos dicir coa boca grande e a mirada de ouro que o turismo este verán vai ser de récord, me entra a vertixe. De súpeto sinto unhas ganas tremendas de dicirlle a quen nos visita que xa que ousaron achegarse onda nós e están a descubrir os nosos tesouros que nos fagan un pequeño favor, que sigan dicindo que si, que aquí chove, que non somos moi acolledores que se diga, nin enchemos os pratos, nin poñemos tapas de Estrela. Que o tempo aquí é un pouco coma o tópico que nos asignan, que nin sube nin baixa. Pero sobre todas as cousas, que non aireen moito por aí adiante os nosos segredos, non vaia ser que mañá lles dea a todos por vir.
