Blog | A lume maino

O mago

Espectáculo de maxia.DP
photo_camera Espectáculo de maxia.DP

UNHA hora antes da actuación do mago, algúns maiores empezaban a ocupar as primeiras cadeiras naquela pequena praza de barrio. Adoitaban facelo tanto se sobre o pequeno escenario se agardaba un contacontos infantil, un grupo de gaitas ou unha representación teatral. Esa tarde de agosto, que ulía a despedida e tormenta, era a quenda da maxia.

Conforme avanzaba a tardiña a expectación fora en aumento e á hora do mago o patio de butacas estaba ateigado de avós sen netos e de netos sen avós, de turistas e familias tan diversas como a nova paleta de cores que loce o lugar. Moitos cativiños remataron por sentarse no chan diante de todo, coa firme intención de esculcar cada movemento sobre as táboas, á procura do truco, e de paso para que cando chegase o momento de pedir voluntarios os ollos do ilusionista se pousasen nas súas mans erguidas cara o ceo.

O mellor non estaba no escenario, que tamén, senón nas cariñas de abraio dos máis pequenos cada vez que o ilusionista sacaba da manga da súa chaqueta -ou da mesma nada- unha pombiña branca, e outra, e outra máis... E tamén nos rostros dos veteranos, dos que traballan arreo nas noites de Reis e lembran o día no que a súa propia inocencia rematou esnaquizada coma un xarrón de porcelana, nese intre no que o artista facía voar as folerpas de papel que agromaban dos seus dedos, alentadas polo asubío dun abano.

Malia que o aire libre facía o espectáculo un pouco máis vulnerable, sen estar alumado polo foco nin protexido por un lenzo anoitecido, o mago non perdeu o sorriso e, arroupado pola música e a ilusión dos máis cativos, xogou durante case unha hora con billetes, panos, variñas, lámpadas e cartas. Xogou ó despiste co seu público e, ó son dos ‘chasquidos’ dos seus dedos, foi trasladando ó seu público a un mundo onde as mesiñas voan e a maxia agroma de sombreiros de copa en forma de paxaro ou de bufanda de cores interminable. Onde por uns intres todo pode ser posible.

Seica algo semellante fan connosco algúns políticos. Ensínannos as mans baleiras, ou a bolsa baleira, ou o sombreiro de copa completamente baleiro. Chaman a nosa atención sobre unha tese falsa, un currículum inflado, un máster de pega ou unha vida por riba das nosas posibilidades... E mentres nós fitamos os ollos onde eles indican, van movendo as súas cadeiras, subindo o prezo da luz ou o do diésel, rectificando, trampeando aquí e alá, e colocando cada elemento do seu decorado ó seu antollo. Coma se dun espectáculo de monicreques se tratase.

Lanzan un anzol que bule nas redes sociais, sementan a dúbida entre as novas reais e os ‘fakes’, coma se a única realidade fose a que se bate entre centos de chíos diferentes e publicacións que nos van deixando a mesma boca aberta cós nenos daquela tarde máxica.

Hai días nos que as cousas non son como parecen. Nos que te adentras nunha viaxe que oscila entre os soños e o sono. Entre a ilusión e a hipnose. Pero eu non quero perder as ganas de atoparlle o truco. Quero ser sempre o maior que busca sentar na primeira fila para gozar do espectáculo e poder debullalo ata darlle co meigallo. E tamén o neno que devece por subir ás táboas e poñer as gafas de Harry Potter para ver o mundo cos seus ollos, ese que cre que realmente do sombreiro agroman pombas cando un mago asubía dentro, pero que ó mesmo tempo coñece a verdade.

Comentarios