Blog | A lume maino

Historias dun 25 de xullo

A PASADA primavera, cando encadeabamos vagas de calor nos tradicionais días de augas mil, veu un home pola redacción para denunciar un roubo. Foi bastante curioso porque viaxou expresamente desde unha vila do interior da provincia para advertirnos de que nos están roubando as nubes. Aquel veciño preocupado asegurara que cada vez que se vislumbraba un rabaño de cúmulos no ceo, aparecían uns avións que mesmo semellaban cazas americanos e que sobrevoaban a zona empuxando as esponxosas nubes cara o Mediterráneo. Fíxonos apuntar que aquel roubo obedecía a un plan estratexicamente trazado para desertizar esta terra fértil e verde que hoxe está de festa e apoderarse así da nosa riqueza. Bueno, pensei, se hai quen rexistra estrelas e quen paga por poñerlle o seu nome ós furacáns, por que ía resultar estraño que alguén advertise que nos queren quitar a chuvia? Un dos nosos maiores tesouros. Non en van a brillante paleta de cores da nosa paisaxe non sería posible sen a auga que molla os pinceis e mantén viva a terra.

Cada 25 de xullo, a miña avoa, ó pé da casa na que naceu hai máis de noventa anos, rememora un día de hai xa un feixe de décadas, no que sentiu por vez primeira que a vida pedía paso entre as súas pernas e ela se enfrontaba desde a soidade do seu cuarto e empuñando a sabedoría que a natureza che pon nas mans nos intres máis reveladores ó grande reto de ser nai. Conta que a matrona que había na cidade chegara ó segundo piso daquela casa da, por aquel entón, rúa Xeneral Mola xusto a tempo para darlle unha palmada ó pequeno, que botou a chorar tan forte que axiña todos souberon que o cativo deixaría a súa pegada por cada lugar e corazón que pasara.

Mentres en moitos pobos e cidades galegos estoupa a estas horas o ceo por Santiago, ela, co xenio intacto e a serenidade dos anos, celebra este 25 redondo coa certeza de ter feito todo o bo e o malo que unha nai fai polos seus fillos e coido tamén que coa convicción íntima de que malia a distancia que hoxe os mantén nunha sorte de universos paralelos, as súas existencias sempre estarán unidas por aquel primeiro tremor e aqueles anos intensos e inexpertos, e os consellos e as carreiras de antano cunha zapatilla na man e sobre todo, por esa maneira que nai e fillo teñen de entenderse só con mirarse ós ollos.

A última vez que a nai de A. subiu en tren, deu en chorar de tal maneira que houbo inundar o vagón enteiro



Ao tempo que resoan as gaitas nos soportais de Compostela e as cores do Apóstolo alumean a noite, os familiares e achegados das oitenta persoas que hai catro anos deixaron a vida en Angrois, á beira do tren das vaidades, pisan a pedra gris da capital reclamando, a unha soa voz, a verdade en pro da xustiza. O seu 25 de xullo trata de latexar baixo a esmagadora forza da burocracia e entre o silencio político na hora dos responsables. Camiñan na procura dunha resposta que sexa capaz de calmar os seus pesadelos. Os deles e os dos 140 viaxeiros que resultaron feridos aquel día negro para o tren galego. A última vez que a nai de A. subiu en tren, deu en chorar de tal maneira que houbo inundar o vagón enteiro.

Tamén no día de Santiago, damos conta ano a ano dos nosos tesouros. Revisamos as cores da nosa paisaxe e a riqueza dos mares e os bosques, a saúde das granxas e fábricas, o nivel dos ríos e dos petos, o estado dos camiños ade asfalto e as vías de alta velocidade, e ata as engurras que temos. Pasamos lista e evocamos desexos de prosperidade económica en voz alta e ata traducimos a linguaxe dos euros a sanidade e a educación, e o benestar social e as cousas de todos os días. Ano a ano polo verán de troula, no espazo que vai desde a verbena e ata a praia, xorden voces expertas e galegas que evocan os retos dun país que se encara co seu futuro cos ollos postos nos que veñen de fóra, e estendemos unha alfombra vermella cara o noso Obradoiro cunha lexión de vellos e cada día menos savia nova. Un país no que non nacen nenos é un país sen futuro, pero aquí cada día nacen menos nenos, e non falamos doutra cousa que de proxectos.

E a estas horas, véspera do día grande de Breogán, escribo estas liñas ao tempo que atraveso esta terra namorada de sur a norte cun ollo posto no ceo e un nó no corazón. Agarda unha torta de chocolate nunha mesa ateigada de nenos, moitos risos pendentes e setenta candeas por soprar. E no centro, rodeado de netos, aquel neno rebuldeiro dos 50, que un día me ensinou a soñar en verso.

Galicia desborda ledicia, está fermosa vestida de chumbo. Un avión suca o ceo con rumbo a algures, que aparece e desaparece dun mar sementado de algodón. Quen sabe se vén cargado de peregrinos, ou que desexos porta, se agocha o segredo dun ladrón de chuvia. Eu, por se acaso, xa non lle quito ollo. En caquera caso, feliz e anubrado 25 de xullo.

Comentarios