Blog | A lume maino

Historia de amizade

Dúas amigas fan fotos na neve. EFE
photo_camera Dúas amigas fan fotos na neve. EFE

CHEGA UN momento no que aprendes a calcular canto pesa unha amizade. Descobres esa lealdade infinda que proclamaban os tres mosqueteiros ó brandir as súas espadas; que empuxa a dúas mulleres tan distintas como Thelma e Louise a buscar volante en man lanzarse á fin do mundo; ou que estraño pegamento é o que une as vidas de persoeiros tan dispares como as nenas de La llamada, María e Susana. Sherlock e Watson, Tom Sawyer e Huck. Woody e Buzz Lightyear. As amigas, os amigos. Esa familia que un vai tecendo coma unha manta de fío nobre ten o seu xermolo nun espertar, nun acontecemento inesperado, nun café a media mañá, nunha mesa compartida ó longo do tempo.

Hoxe lembreime dela. Foi a miña pedra angular no intre no que unha mala nova fixo tremer os alicerces da miña vida. O espello onde buscaba a realidade. Acompañoume no outono con máis claroescuros da mocidade. Unha vez adiqueille un poema. Ía cargado como unha arma de gran calibre. Era visceral, emotivo, sincero. Nel falaba en linguaxe xuvenil e descarnada de canto a admiraba e necesitaba. A persoa que me entendía. Aceptaba os meus silencios e soportaba as miñas dúbidas. As teimas nin as tiña en conta. Ela, libre e case feliz, agardaba por min e porque afastara as pantasmas da alma antes de empezar cada festa.

Tiña un balcón ó que saía cando sentía a adolescencia arredor do pescozo, coma unha bufanda anoada á gorxa. Era como unha cadea xélida con vistas ó mañá e á ventá do cuarto da miña amiga. Coincidimos na escola desde os trece pero non fomos amigas ata anos despois. Supoño que non nos pareciamos moito. Con dezaoito, a unha gustáballe o fútbol e o baloncesto e ía os partidos do Barça, á outra Titanic e bailar dance dos noventa. Unha tiña devoción por Prince, mentres os vinilos da outra destilaban azucre nacional. O día e a noite, unidos por un cóctel de xeado de chocolate con flocos de millo, montañas de apuntes de microeconomía, segredos e risas a esgalla.

Foi ela a que me prestou o seu reloxo na excursión de fin de curso para que chegara a tempo, e foi tamén a que na Selectividade me deixou o exame de Inglés case enteiro sobre a mesa, cunha naturalidade e tranquilidade pasmosa, pero eu, que tiña a culpa pintada na fronte, non fun quen nin de ollalo de esguello.

Logo compartimos os primeiros tempos da Universidade, nunha carreira que a min me sabía a xarope de fígado. Os primeiros xoves universitarios e invernos de neve. Ela aguantou as miñas bágoas e os meus soños en voz alta e eu apartei o seu cabelo algunha vez que outra. Non tiña que dicirlle nada, sempre estaba aí. O mesmo daba un percorrido no coche cantando a pleno pulmón que unha carta silandeira baixo un flexo fronte á ventá.

Canda ela entendín que a amizade non precisa de palabras e que non lle amolan os silencios. Non xulga nin reprocha. Confía e está. Un día, varios anos despois, desaparecín. Mudei de cidade, de carreira, de camiño. Durante moito tempo non mo perdoou, supoño que porque a deixei atrás, pero tempo despois, creo que chegou a ver as miñas ás.

Hoxe en día coas redes é máis doado estar en contacto, malia que as escusas, os traballos, a distancia, os fillos... e, en xeral, esa manía que temos de deixarnos levar pola rolda do cotián provoquen que caiamos na rede do tempo sen compartir unha soa mensaxe. Non me atrevín a pedirlle que fora a madriña da miña filla, pero hoxe lin un fermoso artigo da compañeira María Piñeiro sobre un amigo ó que vén de despedir, que me fixo cóxegas na caluga e pensei no que pesa a amizade na balanza de cada día. E lembrei aquel poema e que este Nadal ó final non nos vimos. E que, bueno, tamén desde aquí se pode ver a fin do mundo.

Comentarios