O bo gusto pode atoparse en calquera lugar. Raphael ten na casa cadros do lucense Tino Grandío. Iso demostra que se pode vivir do esperpento xestual, do manierismo emocional e da vocalización confesional, pero posuír un criterio íntimo para mercar arte. Faise meritorio que o cabeza dunha das cen familias que integran a murcha burguesía madrilleña -banqueiros procesados, toureiros de aspaventos, exsecretarios de Estado sen memorida do coche oficial, premios Nobel coa dignidade dilapidada no couché e últimas de Filipinas- eluda colgar no salón un Julio Romero de Torres, artista da súa estirpe. A cambio, prefire a tristeza irónica e incontible de Grandío. Fascíname que un músico que canta ao amor -un placebo para soportar a vida- mire cada lúa nova un lenzo do pintor que manchou en todos os matices do gris, ata chegar ao branco por un extremo e ao negro, polo outro. Raphael, tan entregado á mentira publicitaria que é quererse, comprende que Tino Grandío nunca deixou de pintar as mil caras da morte.
