O HOME viña pendente do móbil e cada quince segundos actualizaba a web de El Progreso, como cando xoga o C.D. Lugo co Almería.
—Quero saber se ao final hai estado de alarma na capital, se hai alarma no Estado, ou se Madrid quedou en estado capital.
—Pois ten traballo por diante, porque iso non o saben nin eles.
—Cando anos atrás viña a pestilencia, colliamos ben de ramallos, arrodeábamos a aldea de lumes e alí non entraba nin alarma nin alarmo.
—Imaxine que o fan hoxe en Madrid!
—Prefetísimamente! A metade xa a teñen cuberta pola Casa de Campo, que campo ten, pero casa, ningunha. E a outra metade, entre Somosaugas, que xa o di a palabra, e catro cousas máis, pechan a cidade moi doadamente.
—Deixe estar, que xa teñen cerelladas dabondo como pra que veña vostede con máis.
No cantiño viron a Marga Portomeñe, que ensinaba á xente como facer cabezudos de cartón pedra.
—Miren —dixo Marga—, estes dous bonecos son vostedes.
—Pois saímos reducidos coma se nos encollesen os xíbaros por enteiro —comenta a Filo.
—Non entendes —di el—. Somos nós, pero estamos feitos a escala.
—Mira que listo! Eu falaba dun supositorio, dunha feguración.
Marga amosoulles como fai os cabezudos e ao final preguntoulles se querían poñerse algún de proba.
—Encantadisma! Se me pos a cabeza de Olivia faríasme a muller máis feliz do mundo. Eu sempre quixen ser como ela...
—E o conseguiches —amólaa o Peludo—, o que sucede é que pasácheste de rosca, porque ti non es unha Olivia, senón catro ou cinco xuntas.
—Non lle faga caso, dona Filomena. Hoxe están de moda as curvy, mulleres sen complexos de gorduras. E vostede cal se pon?
—Pois se ela vai de Olivia, eu terei que ir de Popeye, non imos saír desemparellados no xornal.
A parella deu uns pasos polo cantiño, pero como non vían ben polo burato dos cartóns, zorregáronse dous ou tres cabezadas ata que Marga lles quitou os cabezudos por medo a que os estragasen.
—Gozaches, pombiña?
—A varrer.
—Pois xa verás esta noite coa Penúltima Sabineira de Carlos García-Boente, co que che gusta a ti o Sabina.
Como tiñan tempo de abondo, a Filomena propuxo dar unha volta á muralla antes da presentación do libro de Abel Viela, pois hai anos que non soben ao monumento.
—Como queiras, pero vai estar como cando a deixou Ramón Falcón despois da operación Muralla Limpa.
—Home, iso xa o sei! Non lle van cambiar as pedras por outras de deseño.
Dan a volta completa e cando baixan polo Cantiño Filomena non pode máis cos zapatos.
—Estou atafegada. Se saco agora os pinreis, cáenme as dedas polo chan de cocidas que as levo.
—Iso che pasa porque es unha fasion vitín. Se trouxeses os tenis que che regalei por Reis, non padecerías dos pedestais.
—Ai ho! Estáche bonito o conto! Ti sabes cando foi o agasallo do que falas? Pois aló polos sesenta, cando aínda se chamaban bambas e se mercabas un par prós nenos, dábanche unha pelota de goma de cor verde. Acabei con elas de tanto apañar patacas.
—Muller, pois prás próximas aténdeas mellor, que non vou estar mercando bambas toda a miña vida.
Daquela xúntanse cos fillos e cos netos, que viñan de ver ao Mago Rafa.
—Fixo unha morea de xogos e os pícaros estiveron todo o tempo coa boca aberta.
—Mellor, así van adestrados para cando haxa que levalos ao dentista. Coa lingua fóra saíron do acto de presentación do libro porque xa era tarde pró concerto no Parque do Miño, onde estaban os da Penúltima.
—Pra ben ser —dixo o home—, agora Carlos tiña que caer do escenario como fixo Sabina a última vez.
—Es do que non hai!.
CORA
