Blog |

Sempre procurei non ler nin os prospectos das menciñas para fuxir do plaxio

Pelúdez participa no concerto dos italianos Música Nuda como onte fixo con Suavecito

A Vanesa tiña a explicación da demora coa que se presentaban avós, fillos e netos.

—Foille unha tolemia total. Logo do pregón, meu sogro mirou prás beilarinas da orquestra Suavecito e quedou coma un cú que se molla...

—E iso que é?

—Si, ho; quedou anonadado, ano nadado... Capici?

—Debería supoñelo.

—Pregúntelle a el que lle pasou.

—A ver, Pelúdez; que lle pasou coas rapazas da orquestra?

—A min? O normal! Vinas con eses xors tan apegadiños, con esas cadeiras arreboladas ao vento, con ese contoneo saboroso que estaba a dicir: Vai beilar canda min!... e fun.

—Xa. Non me conte máis. Prendeu con elas toda a noite.

—Grazas que viñeron os do Protecionismo Cevil —precisa a Filomena—, que se non, celebramos alí o noso aniversario, que cae por maio.

—E falando doutra cousa, houbo algunha repercusión do pregón?

—A ONU aínda non se manifestou, pero seica a nena esa que está a denunciar o cambio climatérico pensa facer unha referencia no seu próximo discurso, por aquilo que dixemos de manter as tradicións.

—Haberá que durmir cun ollo aberto —intervén Peludeciño—, non vaia ser que faga un copia e pega sen citar a fonte, como eses que escriben tesis que xa están escritas.

—Nese aspeuto estou moi tranquilo —di o Peludo—. Eu sempre procurei non ler nin os prospectos das menciñas para fuxir do plaxio. Ollos que non ven, copiadora que non traballa.

Tal como estabamos colleunos a cabeza do Desfile de Gando e tivemos que apachocarnos contra os Franciscanos e deixar camiño aos animais.

Pelúdez póñese nostálxico: —Sempre que vexo as vacas lémbrome do gando que tiñamos na casa

—En min dase o mesmo fenómeno. —di Filomena—. Sempre que te miro, lémbrome da burriña que tiñamos prá ir ao muíño.

—Fan ben que manteñan o desfile de gando porque daquela os pícaros poden botarlle un ollo aos bois e así non confundilos coas amotos, que son os aparellos máis semellantes que teñen hoxe ao seu carón.

O día era longo e as convocatorias do programa abondosas.

—Imos ir á Oferenda da Corporación ao noso santiño? —pregunta Reborita das Arieiras.

—Eu non me despisto dela —dille o home—. Unha cousa é que perda o cú polas gogós das orquestras, e outra moi destintísima é que perda a alma por non ter reverenciado como corresponde aos nosos devanceiros. E prá devanceiro, o bispo Freilán é dos máis antigos.

—Ben dito.

Logo da catedral escoitamos ás bandas de Lugo e de Rianxo diante da Deputación e deunos tempo de troupelear pola Praza do Campo cunha morea de xente que semellaba saída directamente dunha cola na Praia das Catedrais.

—Adeus, Santy Ron! Adeus, Fiacro!

—Oes! Está moi ben traído iso de que vendan polas rúas coroas diluminosas. Xa que logo non hai gente de moitas luces, alomenos que se poidan mercar ao chou compensa.

—Aínda que a mona se vista de seda... —obxecta a muller.

—Xa tivo que vir dona Menudencias a poñer trancos no avance do pensamento.

—Eu o único que digo é que por moito que te poña coma unha árbore de Nadal cheo de lámpadas, ti non es catedrático de Filosofía, nin cousa semellante.

—Tes ración —admite Pelúdez—, tampouco ti por moito corpiño que che aperte, vas ser trapecista do Berlín Zirkus, ou como se chame.

—Por unha vez acertaches — fala o Peludeciño—. Chámase Berlín Zirkus.

Vanesa non pode quedar sen intervir na conversa.

—Estádevos a meter en fonduras e nós viñemos ás festas, coma sempre. Daquela vouvos dicir as miñas intencións. Eu marcho ao concerto de Música Nuda.

—Se cadra, por que é maca... nuda?

—Satamente. É un dúo italiano que fai un exercicio de voz e contrabaixo coma nunca se fixera.

—Convencíchesme. Eu sinto moito aprezo polos exercicios con traballo.

—Contrabaixo.

—Iso. Fomos e pasou o que pasou.

CORA.

Comentarios