VIÑA EU MATINANDO na correcta alimentación dos cocerellos de granxa, cando vexo polo fondo dos cantóns unha fegura perfilada nas augustas pedras de Abanca que non admite dúbida ningunha, dadas as datas nas que nos movemos.
Si. Non é Sylvester Estallone, aínda que ten moito de silvestre e unha vitalidade de sete estalos. Non. Señores, señoras e señoros, estamos a falar de Pelúdez.
Agocheime nos soportais pra facerme o atopadizo e cando o tiven a tiro, tapeille os ollos coas mans.
—Quen sou? —prejunteille coa voz afrautada.
—Podo pedir o comodín do público?
—Pode.
E o home púxose a berrar:
—Quen é este mamalón que me anubra a visión?!
—E dúas señoras que viñan uns metros atrás dinlle:
—É o xornalista, Pelúdez. Quen vai ser?
—Xa mesparecía, pola suavidade desas mans que non apañaron patacas na súa vida, nen debullaron as fabes, nin foron polo mulime ao monte, nin…
—Para o carro, Cacharro! Que eu fixen de todo iso, aínda que non sexa na abundancia doutros, pero que o diga vostede... que se sabe algo do traballo no campo é porque unha noite o levei ao Pabellón pra ver o Ballet Rey de Viana, que facía o númaro do millo!
Xa cos ollos descobertos, o tipo avalanzouse aos meus brazos e pegoume un par de apertadas coma se fose Papillon e viñera da illa do Demo nas Guaianas.
—Cantas ganiñas de botarlle a observancia de por riba!
—Eu tamén me alegro, Pelúdez. Alomenos quere dicir que pasamos o inverno sen virus.
—Sen virus, si; pero a que me caeu no corpo por culpa da neve non está nas santas escrituras.
—E logo?
—Pois como lles deu por poñer á neve o nome da Filomena, mala centella lles coma a ocorrencia, na aldea comezaron a dicir: “Isto non é nada, que pasa axiña. O pior é Pelúdez, que aínda que remate a nevarada, vai seguir co temporal na casa o resto da súa vida”.
—Bo, un chiste inocente. Sen moita graza, por outra parte.
—Ja, ja! Tirolí, tirolá! De inocente nada, monada. Cando a Filomena escoita o tranganillo por segunda vez, cólleme do pescozo e dime con ese soniquete ao Robert de Miro que se lle pon cando se alporiza: "Ou vas de seguido a partirlle a faciana ao Paco de Lucila, ou non es home e non quero mirarte a carón de min nen un menuto máis!".
—E que fixeches?
—Fun falar co Paco moi seriamente…
—Ben feito.
—… díxenlle. Mira, Paco, ou colles de contado estes vinte euros que che dou e dis por aí que che andei nas napias, ou vou ter que sacar outros vinte.
—E que dixo?
—Que corenta.
—Ou sexa, ben. Non?
—Si, se non fose porque despois Pedro das Lamas, Aliseo do Penedo, Lis Pilis e mais o Sinesio repiten o conto. Total, a carallada da Filomena costou dous billetes de cen. Como lle poñan Vanesa á próxima e veña meu fillo pedindo cartos, pecho a tenda e pido un ARTO.
—Será un ERTE.
— Un ARTO, porque estou farto de impostos e mamadeiras oficiais que pago eu.
—E falando doutra cousa, con que corpo vén aos sanfreiláns deste ano?
—Co que teño. Pensei alugarlle o seu a ese ao que se lle cae a coñá no chan, pero logo pensei que sería mellor quedar co meu, que xa sei como funciona.
—Perdoe, a quen se lle cae a coñá?
—A quen vai ser? Ao Vertín Osborne!
—Debín supoñelo. E que máis?
O Pelúdez garda misterioso silenzo uns intres e logo fala.
—Mire. Eu non son dos que celebran as festas non festas. Niso e noutros moitos asuntos son máis ben radicalista. Ou hai, ou suspendémolas como cando a guerra de Cuba. E santaspascuas. Non pasa nada. Eses díxome-díxome e eses melindres non van co meu ser.
—Pois é o que hai.
—Quererá dicir o que non hai.
CORA
