O NETO ROSMA polo baixo porque non quere acompañalos á ofrenda ao patrón na catedral.
—É que coincide a mesma hora do primeiro pase do Mago Antón na Milagrosa.
Os maiores aturan do pícaro como poden tirando do programa.
— Ten outro pase á unha, e polo serán tamén hai pases, e os días seguintes ten pases e pases.
O máis novo dos Pelúdez machos non se conforma.
—É que non son crente.
Aquilo acaba coa paciencia do avó.
— Ai si? Entón pódese saber que fas nas festas do San Freilán? Porque se non es crente, non pensarás que todos estes cantistas, os garigolos, os ratos vacilóns, o Antón, os títeres, os cienfalopeiros e demais cotropea veñen a Lugo prá darche gusto? Veñen prá darlle honra ao santo patrón, e daquela, esta mesma tarde colles o bus e marchas canda a avoa Reborita nas Arieiras e agardas alí ata que rematen os festexos patronais.
Jarrisonciño entende que chafallara a estratexia, polo que cala e colle camiño do templo sen que ninguén teña que dicirlle unha palabra máis. Asiste á cerimonia con moito recollemento coma se fose San Pablo logo de caer da besta e so cando están de novo en Santa María, atrévese a preguntar:
—E logo se imos ao pase da unha...?
Pelúdez é fiel á palabra dada e di:
—Vai ti diante, que xa son menos dez. Nós chegamos axiña.
Cando entran na praza da Milagrosa, Antón está a pedir dous voluntarios prá facer un númaro que nunca antes se fixera no mundo. Pelúdez pétalle no lombo ao neto, que xa se atopa entre o público, e anímao a que sexan eles dous os que se presten ao espectáculo.
—Mola mazo! —di o cativo ao tempo que sae disparado cara ao mago.
—Xa ten voluntarios! Pelúdez e seu neto! —dille con toda a fachenda propia da ocasión, o que fai que o home se ruborice.
—Mellor imposible! —anuncia Antón—. Dous Pelúdez polo prezo dun! Veñan ao meu carón e póñan se aquí onde lles digo. Vou facer un truco que nunca se logrou antes e que fixo que moitos magos perdesen a súa sona cando fracasaron.
—É perigoso? —indaga Pelúdez —Dígoo porque marcho sen testar.
—É perigoso, pero so pró artista. Voulles cubrir cunha capa que me agasallou o mago indio Ganapati Chakraborty e cando tire dela, vostede vai ter a cachola do seu neto, e o neto, a súa.
—Ai miña madriña querida! Coa estima que lle teño á miña chola! E non podería dedicarse o Ganapitas ese ao cálculo infinitesismal?
—Tranquilo, avó; que a miña crisma é noviña do trinque!
O mago desprega unha capa de seda coa que fai unha cortina que os tapa por completo a ollos do público, e logo duns segundos, berra:
—Tachán! A transcacholización completouse!
Ao tempo deixa caer a capa e todos poden ver que os Pelúdez teñen intercambiados corpos e cabezas.
—Virxe Santa! O Alauterio non me vai servir viño na taberna por non ter a idade! —exclama o home.
—Pois eu cobro o suicidio dende mañá! —razoa o neto.
—Socorro! Arrenuncio Satanás! Son a avoa do meu marido e a muller do meu neto! —vocifera a Filomena.
Logo duns intres nesa tesitura, o Antón volve cubrilos coa capa e cando a saca, as cacholas xa están nos seus sitios primitivos.
O público rompe a aplaudir e guíndalle bravos de seguido. Filomena, Vanesa, Piliña e Peludeciño reciben aos seus familiares coma heroes e durante o resto do día non falan doutra cousa.
—O que non entendo é como lle dá tempo a apertarvos os parafusos do pescozo sen que o notedes —di a Filo.
—Non van por aí os tiros —explícalles Pelúdez—. O truco hai que atopalo nunha combinación de espellos moi ben postiños que vos fai crer o que non existe, ou sexa, o que os centíficos chamamos unha inlusión ótica.
—Xa entendo. Unha pareidolia. Coma cando viña a Muller— Araña e non era tal —interpreta a Vanesa.
—Asautamente! Ou cando os políticos din que baixou o paro porque agora os chaman fixos descontinuos.
A xornada do patrón remata en paz, felicidade e os corpos ben organizados.
Viva san Froilán!
CORA
